SPRAWOZDANIE Ż POSIEDZENIA NAUKOWEGO ODDZIAŁU
WARSZAWSKIEGO PTU ODBYTEGO W DNIU 23 LUTEGO 1980 R. W SALI WYKŁADOWEJ KLINIKI UROLOGICZNEJ AM W WARSZAWIE
Obecnych było 52 osoby. Przewodniczył posiedzeniu Prezes Koła doc. Chojna.
Program: 1 ? Leszek Jeromin: Leczenie chorych na raka stercza preparatem Fostrolin i bromokryptyną przy kontroli stężenia testosteronu w surowicy krwi.
Raki stercza stanowią 5% wszystkich nowotworów złośliwych mężczyzn, a częstość występowania tego nowotworu wzrasta wraz z wiekiem Huggins udowodnił współzależność czynności jąder i stercza. Androgeny pobudzają nabłonek gruczołowy do złośliwej metaplazji a estrogeny hamują to działanie i wywołują zmiany zanikowe w sterczu. Celem pracy było ustalenie optymalnej dawki fostroliny firmy ?Polfa w leczeniu chorych na raka stercza, jak również zmniejszenie szkodliwych następstw leczenia estrogenami. W oparciu o spostrzeżenia kliniczne, badania pomocnicze i radioimmunologiczne, oznaczenie stężenia hormonów: testosteronu, prolaktyny i hormonu wzrostu w surowicy krwi próbowano dobrać dawkę fostroliny, aby nie powodowała ona ubocznych objawów i nie była przyczyną powikłań.
Badania przeprowadzono u 45 chorych, uprzednio nie leczonych estrogenami, ze świeżo rozpoznanym rakiem stercza, potwierdzonym badaniem histopatologicznym. Chorych podzielono na 4 grupy. W świetle nowoczesnych badań, gruczoł krokowy uważany jest za jedną z docelowych tkanek dla prolaktyny, która odgrywa rolę w patogenezie raka stercza. Zwiększa ona wychwytywanie androgenów przez komórki gruczołu krokowego oraz wpływa na syntezę testosteronu w jądrach.
Prolaktyna zatrzymuje także wodę, sól i potas w ustroju, powodując zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej. Bromokryptyną, która jest lekiem antypro-laktynowym ma zastosowanie w leczeniu raka prostaty.
1grupa 10 chorych otrzymywała 10,0 gramów fostroliny dożylnie w dawce 500 g dziennie na kurację uderzeniową, a następnie 3 razy 1 tabletka a 100 mg fostroliny w leczeniu podtrzymującym przez wiele miesięcy. W tej grupie przez wiele miesięcy utrzymywał się wysoki poziom testosteronu i dopiero obniżenie dawki podtrzymującej fostroliny do 2 razy 1 tabletka obniżą nieco poziom testo steronu. W grupie tej było. wiele powikłań jak gynekomastia i choroby serca oraz mierne efekty lecznicze.
2grupa obejmowała 9 chorych, którzy otrzymywali połowę dawki fostroliny
tj. 5,0 gramów na kurację uderzeniową, a potem doustnie 3 razy 1 tabletka. Ob serwacje kliniczne tej grupy nie różniły się zasadniczo od obserwacji w grupie pierwszej.
3 grupa otrzymywała 3,0 g fostroliny i potem 2 razy 1 tabletkę doustnie. W tej grupie najszybciej spadało stężenie testosteronu. Chorzy dobrze tolerowali lek estrogenny a ilość powikłań znacznie się zmniejszyła. Efekty leczenia były dobre, u większości chorych z zatrzymaniem moczu usunięto cewnik.
4 grupa otrzymywała fostrolin jak chorzy w grupie 3 z dodatkiem bromo-kryptyny w dawce 3 razy 2,5 mg. Podawanie bromokryptyny rozpoczynano na 5 dni przed leczeniem estrogenami i kontynuowano przez 30 dni. Stężenie testosteronu w trakcie leczenia fostroliną i bromokryptyną spadło do poziomu jak po kastracji. Chorzy tolerowali leki bardzo dobrze, stan kliniczny chorych poprawiał się bardzo wyraźnie. Cewnik usunięto u wszystkich chorych i nie stwierdzono gynekomastii u żadnego. Ustąpiły dolegliwości bólowe w kościach. Wprowadzenie bromokryptyny do leczenia chorych na raka stercza, otrzymujących fost-rolinę jest nowym skutecznym sposobem walki z nowotworami gruczołu krokowego.
Dyskusja: Szymanowski, Musierowicz, Krzeski i Chojna.
2. Remigiusz Ploch: Późne przypadkowe rozpoznanie raka płaskonabłonkowego miedniczki nerkowej.
Przedstawiono chorego lat 42, u którego rozpoznano raka płaskonabłonkowego miedniczki nerkowej dopiero po 3 krotnym badaniu mikroskopowym usuniętej nerki z powodu roponercza kamiczego w 8 miesięcy po operacji. Do ustalenia prawidłowego rozpoznania przyczyniło się przypadkowe wykrycie nowotworu w tkance okołonerkowej po nacięciu ropnia zaotrzewnowego. Chory zmarł w 9 miesięcy po nefrektomii.
Dyskusja: Krzeski, Musierowicz i Chojna.
3.Ryszard Hanceki, Remigiusz Ploch, Jolanta Zuprańska: Samoistna przetoka
pęcherzowo-pochwowa, w przebiegu raka szyjki macicy. W referacie omówiono przypadek chorej z samoistną przetoką pęcherzowo-pochwowa, która wytworzyła się w przebiegu nierozpoznanego i nieleczonego raka szyjki macicy. Podkreślono niezwykle rzadko występujący rodzaj schorzenia i nietypowy przebieg kliniczny.
4.Jacek Kossakowski: 2 przypadki wypadnięcia śluzówki cewki moczowej.
Wypadnięcie cewki względnie jej wynicowanie jest bardzo rzadkim schorzeniem, które występuje u małych dziewczynek lub u staruszek. Przyczyną jest nadmierna przesuwalność śluzówki wobec podłoża. Objawem wypadnięcia cewki jest nagłe powstanie guza u ujścia cewki, często bolesnego i krwawiącego. Przedstawiono 2 przypadki u starych kobiet u których zmiany same cofnęły się po 3?4 tygodniach. Autor postuluje aby się nie spieszyć w tego rodzaju przypadkach z leczeniem operacyjnym, które kryje w sobie niebezpieczeństwo powikłania w postaci nietrzymania moczu. Czas gojenia cewki po leczeniu chirurgicznym nie jest krótszy od czasu samowyleczenia.
Dyskusja: Wesołowski, Ploch, Kossakowski i Chojna.
J. A.
SPRAWOZDANIE Z POSIEDZENIA NAUKOWEGO
ODDZIAŁU WARSZAWSKIEGO PTU ODBYTEGO W DNIU 20 MARCA 1980 R. W SALI WYKŁADOWEJ KLINIKI UROLOGII AM W WARSZAWIE
W posiedzeniu wzięło udział 40 osób. Na wstępie prof. Wesołowski powitał i przedstawił gościa zebrania prof. Jean Marie Brisseta, który jest autorytetem w zakresie kamicy odlewowej i zwężeń cewki.
Następnie Przewodniczący zebrania doc. Chojna udzielił głosu dr Rancewicz z Zakładu Transplantologii w celu przedstawienia trudnego przypadku pacjenta lat 61 z obustronną kamicą odlewową, po czym wyłoniła się ożywiona dyskusja. W kolejnym punkcie posiedzenia prof. Brisset wygłosił referat o uszkodzeniu tylnej cewki. Wszystkie wypowiedzi prof. Brisseta i dyskusję tłumaczył doc. Borkowski. Profesor uważa, że jeśli urazowi cewki towarzyszy złamanie kości miednicy, to sytuacja jest gorsza, gdyż kikuty cewki oddalają się od siebie. Najlepszy okres po operacji jest 4?6 dzień po urazie, kiedy krwiak już wtedy nie-narasta i jeszcze nie jest zorganizowany i wiadomo, która część cewki uległa martwicy. Operację wykonuje razem z ortopedą. Najczęściej otrzymuje chorych w tzw. trzecim okresie, kiedy krwiak jest już zorganizowany. Wtedy należy wycinać bliznę i zmobilizować kikuty cewki tak, aby ją zeszyć koniec do końca.
Technika operacji: cięcie na kroczu w kształcie litery S. Po dojściu do opuszki cewki, gdzie jest blizna krwawienie śródoperacyjne jest duże. Po wycięciu blizny dochodzi się do cewki sterczowej. Po ustaleniu rozmiarów ubytku cewki mobilizuje się ją poprzez oddzielenie ciała gąbczastego od ciał jamistych prącia na długości kilku centymetrów, albo rozdzielenie ciał jamistych, albo pewna mobilizacja części prostaty. Dzięki tym trzem manewrom zawsze udaje się zespolić koniec do końca kikuty cewki mimo ubytku 5?6 cm. Potem drenaż ssący. W cewce pozostawia się cewnik 12 w skali Chr. Operował chorych, którzy byli już uprzednio wielokrotnie operowani, lub leczeni rozszerzaniem.
W 17 przypadkach bez złamania kości wynik by! w 100°/o dobry. W 18 przypadkach z urazami kości w 16 przypadkach wynik dobry. W 37 przypadkach u-przednio operowanych: w 34 wynik dobry, 2 zadawalający, 1 zły.
Przebadano życie płciowe 18 pacjentów. U 4 nie było zaburzeń, u 7 impotencja przed i po operacji, u 2 impotencja względna, u 5 impotencja przed operacją cofnęła się po operacji. W żadnym przypadku nie było pogorszenia życia seksualnego po operacji.
Dyskusja i zapytania: prof. Wesołowski, Antczak, Pilch, Kossakowski.
Na zakończenie posiedzenia Koledzy z Kliniki Urologicznej w Warszawie przedstawili kilka trudnych przypadków klinicznych.
J, A.
SPRAWOZDANIE Z POSIEDZENIA NAUKOWEGO ODDZIAŁU WARSZAWSKIEGO PTU Z DNIA 26. 04. 1980 R. ODBYTEGO
W SALI WYKŁADOWEJ KLINIKI UROLOGII AM W WARSZAWIE Obecnych było 60 osób. Zebranie otworzył Prezes Koła ? doc. Chojna. Na wstępie wyświetlono film dźwiękowy pt. ?Embolizacja nerki". Autorzy: J. Bow-kiewicz, M. Kazoń, W. Szczepański, M. Witczak i Z. B. Zielińska. Po projekcji w dyskusji udział wzięli: Szymanowski, Kuźnik, Walczuk. Następnie przystąpiono do wygłoszenia przygotowanych referatów (z Oddz. Urolog. Szpitala Wolskiego w Warszawie. Ordynator doc. dr hab. M. Kazoń).
1. Mirosław Kazoń: Wyniki leczenia raka pęcherza przy pomocy cystektomii.
Przedstawiono wyniki leczenia 15 chorych w łatach 1974?1979, u których
rozległość zmiany nowotworowej przedstawiała się następująco: Ti u jednego chorego, T2 u 10 chorych, a T3 u 4. U 11 chorych całkowite wycięcie pęcherza było poprzedzone krótkim okresem napromieniowania kobaltem. U 14 chorych dokonano wszczepienia moczowodów do esicy metodą Goodwina, a tylko u jednego wszczepiono moczowody do skóry. Wiek chorych wahał się od 45 do 70 lat. 5 chorych przeżyło operację i nie mają oni nowotworu. Czas ich przeżycia od 16 miesięcy do 5 lat. Powikłania jakie doprowadziły do zgonu były następujące: choroba nowotworowa u 6 chorych, natomiast u 4 pozostałych przyczyną zgonu były następstwa zespolenia moczowodowo-esicznego, jak wstępujące zakażenie nerek, nephritis apostematoza, kamica. Zwężenie moczowodów wystąpiło u jednego z chorych i było przyczyną wycięcia nerki. U jednego chorego nerkę wycięto z powodu przetoki moczowodowo-skónej. Niektórzy pacjenci cierpieli na zaburzenia elektrolitowe, 2 z nich skutecznie je zwalczało przy pomocy wprowadzenia rury do odbytnicy na noc (3 razy w tygodniu). Zapalenie kości łonowej wystąpiło u 2 chorych. Należy podkreślić, że operacje Goodwina należy wykonywać u starszych chorych powyżej 60 lat. Zaletą jej jest mały stopień ryzyka operacyjnego i brak przetoki zewnętrznej. U młodszych chorych odprowadzenie moczu powinno być wykonane inną metodą (Bricker, Mogg, Descomps lub Mauclarie). Dyskusja: Musierowicz, Szymanowski, Kazoń.
2. A. Miecznikowski: Dostęp piersiowo-lędźwiowy do nerki. Pokaz przypad
ku.
W referacie przedstawiono przypadek olbrzymich rozmiarów raka jasnokomórkowego nerki lewej u 60 letniej kobiety, którą operowano z rzadko stosowanego w urologii dostępu piersiowo-lędźwiowego.
Po wykonaniu arteriografii nerkowej, scyntygrafii nerek i urografii rozpoznano guz pozaotrzewnowy wychodzący prawdopodobnie z nerki lewej lub nadnercza. Ze względu na duże rozmiary guza wybrano dostęp operacyjny piersiowo--lędźwiowy z otwarciem klatki piersiowej w 10 międzyżebrzu i przecięciem przepony na odcinku około 15 cm. Dostęp operacyjny zapewnił szeroki wgląd w pole operacyjne i usunięcie guza, który ważył 2300 g i wychodził z nerki lewej. U chorej po operacji zastosowano dwudniowy drenaż ssący lewej jamy opłucnowej. Wypisana została do domu z raną pooperacyjną zagojoną, w stanie ogólnym dobrym. Na podstawie tego przypadku autor zachęca do częstszego stosowania tego dostępu w przypadkach dużych rozmiarów guzów pozaotrzewnowych.
Dyskusja: Szymanowski, Walczuk, Kuźnik i Kazoń.
3. Mirosław Kazoń, Wojciech Bociański: Uszkodzenie moczowodu i pęcherza u
kobiet po operacjach ginekologicznych, położniczych oraz po porodzie.
Omówiono 12 chorych z uszkodzeniem moczowodu i 10 chorych z uszkodzeniem pęcherza w okresie od 1973 do 1979 r. Na 12 uszkodzeń moczowodu w 3 uszkodzenie stwierdzono wcześnie (tj. w czasie operacji lub też tuż po niej), zaś u 9 rozpoznanie postawiono po wytworzeniu się przetoki moczowodowo-pochwowej. Jedna chora miała wcześniej wykonane już 2 próby operacji. W 7 przypadkach dokonano zespolenia moczowodu z pęcherzem. W jednym przypadku udało się bezpośrednio zeszyć moczowód koniec do końca i w jednym założono cewnik moczowodowy od dołu uzyskując wyleczenie. W 10 przypadkach uzyskano wynik dobry. W 1 przypadku wykonano wycięcie nerki, a jedna chora nie zgłosiła się na kontrolę. Przetoki pęcherzowe były leczone u 11 chorych. Najczęściej były obserwowane przetoki pęcherzowo-pochwowe ?9, cewkowo-pochwowe ? 1 i pęcherzowo--maciczne ? 1. O ile było to możliwe zamykano przetoki na drodze pochwowej ? 5, na drodze przezpęcherzowej ? 5 i na drodze przezotrzewnowej ? 1. Uzyskano w 11 przypadkach wynik dobry. Jedna chora nie zgłosiła się do kontroli.
4. Mieczysław Chodkowski: Niezwykłe odległe powikłanie po wycięciu nerki
z powodu urazu. Pokaz przypadku.
Chory lat 24 po urazie nerki prawej miał wykonaną nefrektomię. Po 4 latach wystąpił bezbólowy krwiomocz. W trakcie pobytu w Oddziale w badaniach radiologicznych z odchyleń od stanu prawidłowego stwierdzono na cystogramie nieregularny ubytek cienia po stronie prawej. W cystoskopii stwierdzono, że z prawego ujścia wystaje twór wielkości śliwki inkrustowany solami wapnia. Po skruszeniu kruchego złogu usunięto kleszczykami Younga duży węzeł jedwabny nitki chirurgicznej. Wprowadzony cewnik moczowodowy do kikuta moczowodu na wysokości 25 cm, oraz wykonane zdjęcie z kontrastem nie wykazało zmian w kikucie. Przedstawiony przypadek jest naszym zdaniem wynikiem spełznięcia jedwabnej podwiązki z podwiązanego i wgłobionego kikuta moczowodu.
5. Jacek Stefan Kossakowski: Niezwykły przypadek ciała obcego w pęcherzu moczowym.
Przedstawiono przypadek chorego, który poprzedniego dnia w stanie upojenia alkoholowego poznał w bramie kobietę, która zaprowadziła go do swego mieszkania. Tam został okradziony i wprowadzono mu do cewki gałązkę ze świątecznego drzewka. Następnie wyprowadzono go na ulicę i pozostawiono własnemu losowi. Po wytrzeźwieniu udał się na ostry dyżur urologiczny gdzie gałązka cewnikiem została przepchnięta do pęcherza. Następnie pacjenta zwolniono do domu. Z powodu nawracających i nasilających się dolegliwości pęcherzowych chory zgłosił się na ostry dyżur urologiczny w Szpitalu Wolskim. Wykonano cystoskopię, stwierdzono obecność gałązki w pęcherzu. Gałązkę usunięto w całości szczypczykami do pobierania wycinków. Pacjent kontrolowany po kilku dniach nie zgłaszał żadnych dolegliwości i mocz miał nie zakażony.
SPRAWOZDANIE Z POSIEDZENIA NAUKOWEGO
ODDZIAŁU WARSZAWSKIEGO PTU Z DNIA 21 MAJA 1980 R. ODBYTEGO W SALI WYKŁADOWEJ KLINIKI ORTOPEDYCZNEJ AM W WARSZAWIE Obecnych było 42 osoby.
1. Wojciech Ejchman, Jan Szymanowski, Zofia Kasprzycka: Cystectomia ra
dicalis.
Przedstawiono wyniki leczenia operacyjnego 16 chorych z rakiem pęcherza moczowego, leczonych w latach 1976?1980. Cystoctomię wykonywano wg zasad podanych przez Schoenberga:
podwiązanie obustronne tętnic biodrowych wewnętrznych, obustronne usunięcie układu chłonnego (węzły biodrowe, zasłonowe i kul- szowe), nadpęcherzowe odprowadzenie moczu, wycięcie pęcherza moczowego.
Wiek chorych wahał się od 46 do 81 lat. Operowano 10 mężczyzn i 6 kobiet. W 6 przypadkach wykonano cystectomię dla ratowania życia. W 13 przypadkach wykonano przetokę moczowo-skórną, w 3 dobranych przypadkach wykonano ure-teroileocuteneastomię m. Wallace-Clark-Burkett.
W większości przypadków operowano chorych z nowotworem T3 i T4 oraz w 3 stopniu histologicznej złośliwości. W okresie pooperacyjnym zmarło 2 chorych, 4 zmarło w okresie od 5 do 17 miesięcy po operacji. 10 chorych żyje ? okres obserwacji od 2 miesięcy do 4 lat.
Dyskusja: Kossakowski, Wasilewski, Ploch, Kuźnik, Musierowicz, Daszkiewicz.
2. Zofia Kasprzycka, Jan Szymanowski, Stanisław Miernikowski, Krzysztof
Lerch: Ureteroilecoutenostomia m. Wallace-Clark-Burkett.
Przedstawiono 3 przypadki chorych, u których wykonano cystectomię radykalną z powodu raka pęcherza T2 i T3. Moczowody wszczepiono do wyizolowanej pętli jelita cienkiego metodą Wallace-Clark-Burkertt. Jeden chory był reoperowany 5 miesięcy po pierwszym zabiegu i zmarł 1,5 miesiąca po drugiej operacji. Pozostali chorzy żyją bez objawów choroby nowotworowej (czas przeżycia 16 i 17 miesięcy). Stwierdza się u nich przewlekłą niewydolność nerek z powodu wodonercza, które jest przypuszczalnie spowodowane zwężeniem w miejscu zespolenia moczowodo-wo-jelitowego.
Dyskusja: Antczak, Chojna i Szymanowski.
3. Wojciech Ejchman, Krzysztof Lerch i Zbigniew Cieplucha ? Przypadek no
wotworu złośliwego pęcherza moczowego u chorej z jedną nerką.
Przedstawiono przypadek nowotworu złośliwego u 54 letniej chorej z wrodzonym brakiem nerki lewej. Podkreślają rolę arteriografii miednicowej w rozpoznaniu i określeniu rozległości zmiany nowotworowej. Chorą operowano wykonując cystectomię radykalną oraz przetokę moczowodowo-skórną prawostronną. Przebieg pooperacyjny powikłany ropniem i rozejściem się rany pooperacyjnej, zawałem mięśnia sercowego i odoskrzelowego zapalenia płuc. Późnym powikłaniem było zwężenie przetoki moczowodowo-skórnej oraz niewydolność jedynej nerki. Zmarła 5 miesięcy po operacji po kolejnym zawale mięśnia sercowego. Badaniem pośmiertnym nie stwierdzono wznowy guza ani odległych przerzutów.
Dyskusji nie było.
4. Zbigniew Cieplucha, Zofia Kasprzycka, Stanisław Mierowski i Krzysztof
Lerch: Trudności diagnostyczne w przypadku nieczynnej nerki.
Chory lat 49 miał od tygodnia bezbólowy krwiomocz, oraz nieczynną nerkę. Mimo wykonanych badań urograficznych, arteriografii przeglądowej i ureteropielografii wstępującej nie udało się postawić rozpoznania przedoperacyjnego. Śródoperacyjnie stwierdzono olbrzymie wodonercze, które jak się okazało, było spowodowane zwężeniem ujścia miedniczkowo-moczowodowego i nowotworem miedniczki.
Dyskusja: Miernowski.
SPRAWOZDANIE Z POSIEDZENIA NAUKOWEGO
ODDZIAŁU WARSZAWSKIEGO PTU ODBYTEGO 24 STYCZNIA 1981 R. W SALI WYKŁADOWEJ KLINIKI UROLOGII AM W WARSZAWIE
Obecnych było 65 osób.
Wygłoszono referaty z Kliniki Urologicznej Klinicznego Szpitala Zespolonego CMKP Warszawa, ul. Czerniakowska 231. Kierownik Kliniki: doc. dr hab. Mirosław Kazoń.
1. Andrzej Borówka: Współczesne metody leczenia operacyjnego odpływu pę-cherzowo-moczowodowego u dzieci.
W pracy przedstawiono technikę przeciwodpływowego przeszczepiania moczowodów metodą Glenna-Andersona i metodą Cohena. Metodą Glena-Andersona operowano 18 dzieci (u 2 operację wykonano obustronnie, a u 16 jednostronnie). Metodą Cohena operowano 61 dzieci (u 33 przeszczepiono 1 moczowód, u 28 oba moczowody). Poza tym u 4 dzieci jeden z moczowodów przeszczepiono metodą Glenna--Andersona, a drugi metodą Cohena. Ogółem operowano 85 dzieci w wieku od 2 miesięcy do 13 lat. Powikłania wystąpiły u 3 dzieci (u jednego operowanego meto-
dą Glenna-Andersona wskutek obrzęku pooperacyjnego doszło do przemijającego obrzęku moczowodu, który spowodował konieczność wytworzenia czasowej przetoki moczowodowo-skórnej ?in situ", u jednej dziewczynki wystąpił naciek moczowy w przestrzeni zaotrzewnowej wskutek oderwania się moczowodu od pęcherza, w jednym przypadku 1,5 roku po operacji Cohena stwierdzono kamicę moczowodową). Bardzo dobre odległe wyniki leczenia uzyskano u 80 dzieci. Zalety obu metod operacyjnych polegają na prostej technice operacji, dużej skuteczności metod i mniejszej niż w innych metodach możliwości wystąpienia powikłań pooperacyjnych.
Dyskusja: Musierowicz, Borówka, Daszkiewicz, Chojna, Krzeski.
2. Jerzy Zachwiej: Wrażenie z pobytu naukowego w Szwecji.
W okresie od 2 września 1980 r. do 30 grudnia autor przebywał w Sztokholmie w Szpitalu Karolińska w Oddziale Chirurgii Dziecięcej i w Oddziale Urologii. Pobyt ten był możliwy dzięki otrzymanemu stypendium Instytutu Szwedzkiego w Sztokholmie. Szkolenie rozpoczął od pobytu w Oddziale Chirurgii Dziecięcej kierowanym przez prof. Gjorna Thomassóna. Zagadnieniami urologii dziecięcej zajmował się dr Parkkulainen. Drugą część szkolenia odbył w Klinice Urologicznej prof. Lennarta Anderssona znanego z publikacji dotyczących problemów okologii urologicznej.
Dyskusja: doc. Chojna zwrócił się do referenta z prośbą aby na marcowe posiedzenie przygotował wystąpienie na temat onkologii urologicznej, z którą zetknął się w Szwecji.
3. Witold Klimowicz; Ryszard Pacho: Wartość tomografii komputerowej w
rozpoznawaniu guzów nerek.
Przedstawiono posługując się diapozytywami zasady działania tomografii komputerowej omawiając jednocześnie sposoby odczytywania obrazów uzyskanych za pomocą komputera. Porównano badania tradycyjne tzn. ureterosonografię, badania izotopowe oraz arteriografię nerkową z uzyskanymi wynikami z TK i wykazano wyższość tych ostatnich badań mając na myśli stopień ryzyka. Zademonstrowano 3 przypadki guzów nerek w obrazach urologicznych, w arteriografii i badaniu TK.
4. Andrzej Borówka, Tadeusz Krzeski, Jerzy Zachwiej, Alojzy Witeska: War
tość ureterosigmoideostomii metodą Godwina u chorych po całkowitym wycię ciu pęcherza z powodu raka.