Kleje do tkanek znajdują zastosowanie w chirurgicznym leczeniu wielu schorzeń (3, 6, 9). Zdolność trwałego łączenia tkanek przez pochodne estrów kwasu cyjanoakrylowego pozwala w wielu zabiegach operacyjnych zredukować lub wyłączyć technikę zszywania (2, 3, 11). Zmniejsza to w znacznym stopniu uraz tkanek w polu operacyjnym oraz chroni operowane chore przed możliwością następstw takich, jak krwawienia z wkłucia, krwiaki po wkłuciach, powstawanie stanów zapalnych, niezamierzone przekłucia lub wkłucia do narządów i tkanek sąsiednich (2, 4, 9, 10).
Stosowanie związków sklejających tkanki w przestrzeniach poza-otrzewnowych wyklucza jednocześnie niebezpieczeństwo niewskazanych połączeń, jakie mogą mieć miejsce przy rozpylaniu kleju w jamie otrzewnowej.
MATERIAŁ I METODYKA
Klej do tkanek zastosowano u ośmiu chorych operowanych z powodu II0 i u jednej III° wysiłkowego nietrzymania moczu. Pięć operowanych z II0 wysiłkowego nietrzymania moczu było w wieku od 38 do 49 lat, a cztery pozostałe miały 62, 65, 67 i 73 lata. Chora w wieku 65 lat była z III° wysiłkowego nietrzymania moczu.
Zakres zmian anatomicznych i czynnościowych w dnie miednicy, w statyce narządów moczopłciowych i w pęcherzu oceniano badaniem uroginekologicznym oraz radiologicznie, wykonując policystografię wielo-płaszczyznową.
Przed leczeniem operacyjnym wykonywano badanie cystoskopowe, pomiary cystometryczne i sfinkterometryczne, próby kaszlowe oraz badania bakteriologiczne moczu i treści pochwowej.
W zaawansowanych stanach wysiłkowego nietrzymania moczu wykonywano z reguły operację sposobem Marshall-Marchetti-Durfee (1). Zabieg polega na odpowiednim przemieszczeniu i zawieszeniu cewki i podstawy pęcherza moczowego w przestrzeni Retziusa (ryc. 1). Szwy z nici nieresorbujących się ustalają w zmienionym położeniu narząd i jego otoczenie.
W naszym wykonaniu zabieg zawsze uzupełniamy od strony krocza i pochwy ściągnięciem i połączeniem w przestrzeniach przyodbytniczych brzegów mięśni dźwigaczy odbytu (7).
Wskazaniem do zastosowania u naszych 9 chorych kleju do tkanek w aerosolu ?Chirurcoll-Polfa", po uwzględnieniu jego właściwości (3, 8, 11, 12), była konieczność zmniejszenia stopnia urazu i skrócenia czasu trwania zabiegu. Wymagał tego internistyczny stan ogólny leczonych pacjentek. Klej ?Chirurcoll-Polfa" zastąpił w naszym wykonaniu szwy zawieszające z nici nieresorbujących się.
WYNIKI I ICH OMÓWIENIE
Przebieg pooperacyjny u wszystkich chorych był bez powikłań. Do-datnie próby kaszlowe przed operacją, po operacji były ujemne w pozycji leżącej i stojącej. Wydalanie moczu u chorych operowanych było o prawidłowej rytmice w prawidłowych objętościowo porcjach bez zalegania w pęcherzu.
U kobiet w wieku do 50 lat uzyskano dobrą czynność mięśni wypie-raczy i zwieraczy pęcherza moczowego i cewki, przy niezadowalającym stopniu przemieszczenia anatomicznego narządu, widocznym w obrazie cystograficznym (ryc. 2).
U kobiet w wieku powyżej 60 roku życia uzyskano korzystne zmiany czynnościowe oraz widoczny w obrazie cystograficznym większy stopień przemieszczenia anatomicznego pęcherza moczowego i sklepień pochwy (ryc. 3). Pozwala to na przypuszczenie uzyskania trwalszych wyników leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu, które winny się potwierdzić dopiero w odległych obserwacjach tych chorych.
Porównanie obrazów cystograficznych przemieszczenia pęcherza moczowego z zastosowaniem kleju do tkanek, z obrazami cystografii po zawieszeniach ze zbliżeniem tkanek szwami, przedstawia się niewątpliwie korzystniej (ryc. 4, ryc. 5). Przyczyną tego stanu jest szersze i głębsze obejmowanie nicią miejsc łączonych, przeważnie z blaszkami powięzio-wo-rozścięgnowymi.
Obserwowane większe przemieszczenie pęcherza moczowego przy stosowaniu kleju u kobiet starszych, można tłumaczyć wiotczeniem z wiekiem tkanek powięziowych i tym samym łatwiejszym ich przemieszczaniem i ustalaniem w momencie sklejania.
Uzyskane zadowalające wyniki czynnościowe utrzymywania i wydalania moczu nie można uzależniać wyłącznie od sklejania, gdyż niekiedy podobne rezultaty można spostrzegać po operacji sposobem Langredera (4), polegającej tylko na rozwarstwieniu i oddzieleniu trzonu pęcherza i cewki moczowej od otoczenia w przestrzeni Retziusa.
Korzyści płynące ze stosowania kleju do tkanek w operacyjnym leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet, upatrujemy w możliwości bezpieczniejszego przeprowadzenia takiego zabiegu u chorych w wieku zaawansowanym, z mniejszą wydolnością poszczególnych narządów i układów. Mniejszy uraz operacyjny tkanek chroni je przed powikłaniami wczesnymi oraz odległymi takimi, jak tworzenie się kamieni pęcherzowych na niciach przenikających przez ścianę mięśniową narządu (10).
Podkreślić należy, że obok ze wszech miar celowego stosowania kleju do tkanek u wybranych kobiet w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu, uwzględnić trzeba podstawowy warunek jakim jest dokładne i bezkrwawe przygotowanie tkankowych powierzchni łączonych.