76 Kongres A.F.U. (Association Francaise d'Urologie) odbył się w Paryżu w dniach od 23 do 27 listopada 1982 r. Uczestniczyli w nim z Polski: Prof. dr med. Stefan Wesołowski, Prof. dr med. Tadeusz Krzeski, Doc. dr hab. med. Andrzej Borkowski oraz dr med. Tadeusz Zwierzyński.
Tematem głównym Kongresu było leczenie kamicy odlewowej nerek*. Potwierdzono, że ten rodzaj kamieni należy leczyć operacyjnie. Pierwszym warunkiem niezbędnym do wyleczenia jest usunięcie wszystkich złogów podczas zabiegu. Dla ułatwienia tego zadania zaczęto posługiwać się tomografią komputerową (V. Morelle ? Aalst ? Belgia). Przed zabiegiem uzyskuje się poprzeczne przekroje nerki (co 1 cm), a tomografia, w odróżnieniu od innych metod, daje bardzo dokładne zlokalizowanie złogu w wymiarze przednio-tylnym. Obrazy te skojarzone ze zdjęciami rtg i kontaktowymi kliszami śródoperacyjnymi pomagają bardzo w lokalizacji kamieni i stanowią wyraźny postęp w stosunku do stosowanych uprzednio samych zdjęć rtg. Drugą nowością, która wchodzi coraz powszechniej do codziennej praktyki jest stosowanie śródoperacyj-ne ultradźwięków celem lokalizacji pozostawionych złogów.
Przypomniano stare zasady o konieczności stworzenia dobrego odpływu z nerki, potwierdzając wartość częściowej resekcji nerki. W ankiecie-A.F.U. zauważono wyraźny wpływ dodatni tej operacji na liczbę nawrotów. Polecano, nieczęsto stosowane, zespolenie kielichowo-moczowodowe.
W licznych wystąpieniach odniesiono się krytycznie do oziębiania nerki poprzez wkłuwanie się do tętnicy nerkowej, jako do metody dającej zbyt wiele powikłań. Najważniejsze prace idą obecnie w kierunku lepszego poznania szczepów bakterii produkujących ureazę oraz znalezienia leków przeciw ureazie, które można by bezpiecznie stosować w codziennej praktyce. Być może techniką przyszłości jest kruszenie kamieni odlewowych na piasek przez zastosowanie ultradźwięków zogniskowanych poprzez powłoki na kamieniach. Zabiegi takie stosuje się już w RFN u chorych z kamieniami w miedniczce lub w moczowodzie.
Odbyły się również trzy konferencje okrągłego stołu na następujące tematy:
1. Wysiłkowe nietrzymanie moczu u kobiet. Przewodniczącym obrad był Prof. J. Ducassou z Marsylii.
Przedstawiono różne metody leczenia. Wnioskiem głównym konferencji było stwierdzenie, że poza operacją Mariona inne metody dają wyniki porównywalne. Stosunkowo dużo czasu poświęcono dość powszechnie stosowanej metodzie okołocewkowego wstrzykiwania teflonu albo na drodze endoskopowej albo przez pochwę. Część kobiet ma nietrzymanie moczu typu mieszanego: wysiłkowe oraz czynnościowe. Dla rozpoznania tych, form niezbędne są jednakże badania urodynamiczne, bez których część urologów nie wyobraża sobie dalszego postępu w tej dziedzinie. Trzeba jednak dodać, że spora część dyskutantów nie zgadzała się z tą opinią uważając, że dla rozpoznania wystarczający jest wywiad oraz badanie kliniczne.
2. Nietrzymanie moczu po adenomectomii. Sesji przewodniczył Prof.
Rene Kiiss z Paryża.
W dziedzinie tej nie zanotowano od kilkunastu lat żadnego postępu. Wszystkie nowo wprowadzone metody z biegiem upływu lat dają wyniki porównywalne. Nieskuteczne okazały się metody wytwarzania cewki z pęcherza (operacja Leadbettera) oraz wstrzykiwanie okołocewkowe teflonu.
3. Leczenie obojnactwa. Omówiono kolejno etiologię, patogenezę i po
stępowanie z tymi chorymi (prof. Mollord z Lyonu) podkreślając, że u większości z nich należy się decydować na wybór płci żeńskiej (lepsza bezpłodna kobieta, niż mężczyzna impotent). Prof. Pellerin omówił ope racje plastyczne przerośniętej łechtaczki, a prof. Juskuwieński metody operacji plastycznych pochwy. W tej części konferencji prof. Tadeusz Krzeski i doc. Andrzej Borkowski, jako jedyni z poza trzech uczestni ków okrągłego stołu zaproszeni do przedstawienia metody wytwarzania pochwy z uszypułowanego płata pęcherza, metody opracowanej w Kli nice Urologicznej Akademii Medycznej w Warszawie.
Poza tematem głównym i trzema konferencjami okrągłego stołu cały dzień prezentowano filmy poświęcone zabiegom endoskopowym, nagrane , na kasetach telewizyjnych. W trakcie wyświetlania trwały ożywione dyskusje bardzo licznie zgromadzonych uczestników na tematy praktyczne. Ta forma prezentacji spotkała się z całkowitym aplauzem. Postanowiono wprowadzić jeden dzień ?telewizyjny" na zjazdach i przeznaczyć na nagrywanie tych kaset część budżetu A.F.U. Ma powstać w ten sposób bank kaset, który służyć będzie w przyszłości do kształcenia studentów i kandydatów na urologów.
Jeden dzień poświęcono przedstawieniu filmów i tematów wolnych. Najbardziej zasługiwały na uwagę te, które poświęcono zastosowaniu lasera w urologii, a zwłaszcza użyciu lasera do niszczenia guzów pęcherza. Opracowuje się metody, w których dzięki specjalnym preparatom barwiącym wybiórczo komórki nowotworowe laser przystosowany do odpowiedniej długości fal będzie całkowicie bezpieczny dla tkanek zdrowych.
Wybrano nowe władze A.F.U.: przewodniczący ? R. Kiiss, wiceprzewodniczący ? L. Wemeau, sekretarz ?M. Camey.
Ustalono następujące tematy główne przyszłych zjazdów: 1983 r. ? Megaureter (M. D. Buerton), 1984 r. ? Niepłodność męska (M. M. Na-vratil, M. F. Pontonnier), 1985 r. ? Nowotwory pęcherza oraz następujące tematy konferencji okrągłego stołu:
1983 r. ? Elektroresekcja przezcewkowa (M. J. Dubernard), przetoki moczowo-płciowe (M. A. Steg), 1984 r. ? Leczenie urazów cewki (J. Cukier), leczenie raka stercza (P. Ballanger). Postanowiono, że zjazdy nadal będą się odbywały w Paryżu (w 1983 roku 14?19. 11.) i będą trwały 6 dni. Pierwszy dzień będzie poświęcony metodom kształcenia pielęgniarek w urologii drugi programom rejestrowanym na kasetach telewizyjnych, trzeci i czwarty tematowi głównemu, a piąty i szósty konferencjom okrągłego stołu i tematom wolnym.
WNIOSKI
1.Urolodzy polscy wszędzie tam, gdzie rozpoznanie, sposób i metody
operacji zależą od tradycyjnych metod chirurgii, osiągają wyniki zbliżo ne do przedstawionych na zjeździe, a czasami mają do zaprezentowania techniki oryginalne.
2.Daje się zauważyć pogłębianie się dystansu dzielącego nas od uro-
logii europejskie. Jest on wynikiem: braku nowoczesnego sprzętu do ultrasonografu, tomografii kompu terowej, urodynamiki oraz badań w zakresie ultradźwięków i lasera, braku możliwości rejestracji zabiegów endoskopowych zarówno w celach dydaktycznych, jak i naukowych, niedostatku czasopism i podręczników, które pozwoliłyby przynaj mniej na teoretyczne zapoznanie się z osiągnięciami współczesnej medy cyny, braku możliwości wysyłania młodych urologów na staże zagra niczne, celem przeszkolenia ich w posługiwaniu się nowoczesnym sprzę tem i aparaturą urologiczną.