Ocena kliniczna i bakteriologiczna preparatu doustnego cefadroxil o nazwie duricef f-my mayer bristol
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1983/36/3.

Cefadroxil (duricef) f-my Mayer Bristol jest nowym antybiotykiem do stosowania doustnego z grupy cefalosporyn otrzymywanym na dro­dze syntetycznej.

Cefadroxil jest białym proszkiem krystalicznym rozpuszczalnym w wodzie, odpornym na działanie kwasu. Jest dobrze absorbowany z prze-wodu pokarmowego. Pojedyncza dawka leku wynosi 500 lub 1000 mg. Po jednorazowej dawce można otrzymać w surowicy krwi poziom 16? 28 mcg/mil cefadroxilu; 90,0% leku w niezmienionej postaci wydalają nerki w ciągu 24 godzin. Stężenie leku w moczu świni po podaniu 500 mg doustnie dochodzi do 1800 mcg/mil. Osiągalne stężenie w moczu po poda­niu 1000 mg przekracza znacznie stężenie bakteriobójcze dla szczepów bakteryjnych wrażliwych na ten lek i utrzymuje się w moczu do 22 godzin (1, 2, 6, 7).

Duricef jest lekiem o działaniu bakteriobójczym. In vitro działa na paciorkowce beta-hemolityczne, gronkowce koagulazododatnie i koagu-lazoujemne, dwoinki zapalenia płuc, pałeczki okrężnicy, niektóre pałecz­ki odmieńca i niektóre pałeczki otoczkowe. Większość szczepów Strep­tococcus faecalis, Enterobacter, Proteus morgani, Proteus vulgaris nie są wrażliwe na duricef. Lek ten nie jest skuteczny w zakażeniach wywo­łanych pałeczkami z rodzaju Pseudomonas (1, 5).

Przy stosowaniu duricefu u chorych uczulonych na penicylinę mogą wystąpić objawy alergii. Przy wydłużonym podawaniu preparatu może narosnąć odporność szczepu. bakteryjnego, jak również może dojść do nadkażenia innymi szczepami opornymi na podawany lek.

Duricef należy podawać chorym w czasie jedzenia lub po jedzeniu. Przy leczeniu duricefem mogą pojawić się nudności, biegunka, wysypka lub grzybica pochwy. Dla dorosłych ustalono dawkę leku na 1?2 g na dobę w zakażeniach dolnych dróg moczowych, a w zakażeniach górnych dróg moczowych 2 g w dawce podzielonej. W zapaleniach skóry, gardła, migdałków podaje się 1 g w dawce podzielonej przez okres 10 dni.

Dawka duricefu dla dzieci wynosi 30 mg/kg/dobę w dawce podziałonej co 12 godzin. U dorosłych z niewydolnością nerek dawkę leku należy uzależnić od klirensu kreatyniny wg niżej podanych wartości:

klirens kreatyniny ?10 dawka 500 lub 1000 mg co 36 godz.

klirens kreatyniny 11?25 dawka 500 lub 1000 mg co 24 godz.

klirens kreatyniny 26?50 dawka 500 lub 1000 mg co 12 godz.

Jeżeli klirens kreatyniny wynosi powyżej 50 ml/min należy stosować normalną dawkę (1, 3, 4).

BADANIA WŁASNE

Oceną duricefu przeprowadzono u 33 chorych leczonych w Klinice Urologicznej A. M. w Warszawie, u których stwierdzono zakażenie dróg moczowych szczepem bakteryjnym wrażliwym ma ten lek.

Wrażliwość na duricef oznaczono przy pomocy metody dyfuzyjno--krążkowej 337 szczepów bakteryjnych wyhodowanych z moczu cho­rych. Do oznaczeń wrażliwości użyto krążków 30 mcg f-my Mayer Bris­tol.

W tabeli I przedstawiono porównawcze wyniki wrażliwości szczepów bakteryjnych na cefradynę i cefadroxil. Z przedstawionych danych wy­nika, że wrażliwość na cefadroxil występuje częściej niż na cefradynę.

Duricef zastosowano w leczeniu 33 chorych w wieku od 2?78 lat, wśród nich było 3 dzieci, 15 kobiet i 15 mężczyzn. Ambulatoryjnie le­czono 11, a stacjonarnie 22 chorych, u 17 z nich lek podawano po doko­nanych operacjach.

U leczonych oprócz zakażenia ? stwierdzono następujące zmiany w układzie narządów moczowo-płciowych:

gruczolak stercza ? 8

kamica nerkowa ? 8

odpływ pęcherzowo-moczowodowy ? 3

zwężenie połączenia miedniczkowo-moczowego ? 2

zwężenie cewki moczowej ? 1

roponercze ? 1

naczynie dodatkowe ? 1

ropień nerki ? 1

rak pęcherza moczowego ? 1

brodawczaki pęcherza moczowego ? 1

ostre Odmiedniczkowe zapalenie nerek ? 1

zapalenie pęcherza moczowego ? 1

33

U wszystkich chorych leczenie duricefem prowadzono przez 10 dni. Chorzy, u których wydolność nerek była prawidłowa, otrzymywali lek 2 razy dziennie po 1000 mg. Dawkę leku u chorych z ograniczoną wydol­nością nerek, ustalono w zależności od poziomu kreatyniny w surowicy krwi, a u dzieci w zależności od ciężaru ciała (30 mg/kg).

WYNIKI

Bezpośrednio po zakończeniu leczenia uzyskano całkowite wyjało­wienie moczu u 19 chorych. W ciągu 10 dni po zakończeniu leczenia na-wrót zakażenia tym samym szczepem bakteryjnym stwierdzono u 4 cho­rych. Nadkażenie innym szczepem, opornym na podawany lek, wystą-piło u 4 chorych, (u 3 wyhodowano Pseudomonas aeruginosa i u 1 Pro­teus rettgeri). Nie uzyskano wyjałowienia moczu u 6 chorych. W tabeli II przedstawiono wyniki leczenia 33 chorych oraz rozpoznania chorób u chorych, u których nie uzyskano wyjałowienia moczu lub nastąpił szybki nawrót zakażenia.

W grupie 6 chorych, u których nie uzyskano wyjałowienia moczu stwierdzono zmiany usposabiające do zakażeń jak np. obecność kamienia w nerce nieoperowanej lub rozpadającą się tkankę nowotworową. U jed­nego chorego stwierdzono po zakończeniu leczenia oporność szczepu bak-teryjnego poprzednio wrażliwego na duricef.

U wszystkich chorych, niezależnie od uzyskanego wyniku bakterio­logicznego po leczeniu duricefem, uzyskano ogólną poprawę stanu kli­nicznego oraz wyraźne obniżenie ciepłoty ciała.

Tolerancja na lek była bardzo dobra, tylko u 3 chorych obserwo­wano nieznaczne dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego.

W podsumowaniu wyników uzyskanych u chorych leczonych cefa-droxiłem (duricef) f-my Mayer Bristol należy uznać, że lek ten jest skuteczny w leczeniu zakażeń dróg moczowych wywołanych bakteria­mi wrażliwymi ma ten lek, o ile nie istnieje przeszkoda w odpływie mo­czu oraz nie ma innej zamiany uniemożliwiającej trwałe opanowanie za­każenia.

Lek jest wygodny w dawkowaniu, dobrze tolerowany przez chorych oraz wykazuje znacznie wyższą skuteczność działania in vitro w porów­naniu z cefradyną.

1. Bristol ? Myers Company. International Division: Cefadroxil, BMCID, 1981.
2. Ginsburg C. M.: Clinical pharmacology of cefadroxil in infants and chil-dren. Antimicrob. Agents Chemother., 1978, 13, 845.
3. Glen Lewis: Treatment of acute urinary tract infeictions with cefadroxil administered once daily. J. Int. Med. Res., 1980, 8, Supl. 1.
4. Henness D., Richards D.: Clinical comparison of cefadroxil and cephalexin in uncoimplicated urinary tract infection. Current The-rapeutic Res., 1978, 23, 5.
5. Leitner F.: Bactericidal activity of cefadroxil, cepha-lexin and -cephradine in an in vlitro phairmacakiinetic model: J. Antybiatics, 1979, 718, 3.
6. McCracken G. H.: Pharmacokinetics of cefaclor in infants. J. Anti­microb. Chemother., 1978, 4, 882.
7. Ripa S., Prenna M.: Laboratory studies with BL-S 578 (Cefadroxil), a new broadsipectrum orally active cephalosporin. Chemo-therapy., 1979, 25, 9.