I. SESTERHENN, F. F. MOSTOFI, C. J. DAVIS: Immunopathology of prostate and bladder tumors (Immunopatologia guzów stercza i pęcherza), w książce: Immunocytochemistry in tumor diagnosis. Wyd. J. Russo. Martinus Nijhoff Publ., Boston, Dordrecht, Lancaster, 1985, 337?361.
Autorzy publikują wyniki badań immunochistochemicznych wykazujących obecność fosfatazy kwaśnej stercza lub antygenu nabłonka stercza w rakach gruczołu krokowego i ich przerzutach.
Dzięki postępom imimunohistochemii możliwe jest wykazanie obu antygenów w rutynowym materiale przesłanym do badania patologicznego i zatopionym w parafinie. W doświadczeniu autorów, obejmującym 1200 raków stercza, oba antygeny są bardzo dobrymi 'wyznacznikami nabłonka sekrecyjnego gruczołu krokowego' i tylko bardzo nisko zróżnicowane raki wyjątkowo dają wynik negatywny.
Badanie immunohistocherniczne pozwala także na jednoznaczne stwierdzenie, że badany przerzut nowotworu pochodzi z gruczołu krokowego. Dotychczas morfologicznie stwierdzano przerzut raka gruczołowego, jednoznaczne określenie punktu wyjścia nie było możliwe w oparciu o badanie histopatologiczne. Stwierdzenie w przerzucie fosfatazy kwaśnej prostaty lub antygenu nabłonka prostaty pozwala na jednoznaczne rozpoznanie.
Ponadto autorzy przedstawiają wyniki badań immunohistochemicznych antygenów A, B i H w rakach pęcherza moczowego i dyskutują znaczenie prognostyczne tych badań (Określających np. aneuploidię komórek nowotworowych.
Warto nadmienić, że immunodiagnostyka raka gruczołu krokowego i jego przerzutów jest prowadzona w Zakładzie Patologii Komórki IP AM w Krakowie w oparciu o przeciwciało monoklonalne przeciw fosfatazie kwaśnej gruczołu krokowego uzyskane i oczyszczone w Instytucie Biochemii AM w Krakowie.
J. Stachura
J. E. McNEAL, D. G. BOSTWICK: Intraductal dysplasia: A premalignant lesion of the prostate. (Dysplazja wewnątrzkanalikowa: prekursor raka stercza). Human Pathology, 1986, 17, 64?71.
Ogniska cytologicznej dysplazji, z niektórymi cechami złośliwości zidenityfiko-wano w nabłonku przewodowym oraz zrazikowym gruczołu krokowego w 100 przypadkach seryjnie zbadanego' stercza z rakiem gruczołu krokowego i w 100 przypadkach nienowotworowych zmian tego narządu. Zwrócono uwagę na szczególnie znaczenie proliferacji brodawkowate nabłonka przewodowego wykazującego cechy dysplazji. Autorzy uważają, że jest to prawdopodobnie bezpośredni prekursor raka gruczołu krokowego. Wieloogniskowe proliferacje śródprzewodowe nabłonka z dysplazją korespondują z wieloogniskowym rakiem gruczołu krokowego. Autorzy prezentują kryteria rozpoznawcze dysplazji i jej stopniowanie.
J. Stachura
K. MILLER, J. R. BUBECK, R. HAUTMANN: Extracorporeal shockioave lithotripsy of distal ureteral calculi !(Przeskórne rozbijanie falami elektrowstrzą-sowymi ? ESWL ? kamieni w dolnej części moczowodu). Eur. Urol., 1986, 12, 305.
Spośród 43 chorych z kamieniem o średnicy 4?10 mm w dolnej części moczowodu, leczonych litotryptorem nerkowym Dorniera, u 37 kamień uległ rozdrobnieniu i został wydalony w ciągu 1?6 dni (średnio 1,7 dnia). U pozostałych 6 chorych powtórzono to leczenie, uzyskując efekt u 2. Średni czas pobytu w szpitalu po zabiegu wydłużył się u 39 leczonych do 3 dni. Dwóch dalszych wyleczono za pomocą ureteroskopu, 2 zoperowano. W 70,0,% dla uwidocznienia kamienia wystarczała fluoroskopia z wzmacniaczem elektronowym, w 30,0% konieczna była urografia, a wtedy niezbędny był cewnik wprowadzony na stałe, aby odprowadzić zakon-trastowany mocz, który przesłaniał kamień. Chory w ?wannie" musi siedzieć z tułowiem niemal pionowo wyprostowanym, aby udostępnić kamień falom, a kończyny dolne musi wyprostować, aby go udostępnić falom wzmacniacza obrazu rentgenowskiego. Dla rozbicia kamienia potrzeba było 400?1400 ?uderzeń" fal w ciągu
15?60 minut (średnio 32). Zabieg wykonywano w ciągłym znieczuleniu nadoponowym, tylko u 2 chorych zastosowano znieczulenie ogólne. Biorąc pod uwagę trudności techniczne, czasochłonność ureteroskopii i ryzyko uszkodzenia moczowodu co najmniej u 10,0°/o chorych należy przypuszczać, że ESWL uzyska nad nią przewagę.
J. Zieliński
A. MORALES: Immunotherapy of superficial bladder carcinoma (Immunoterapia powierzchownego raka pęcherza). Eur. Urol., 1986, 12, 372.
W ciągu 10, lat leczono szczepionką BCG ponad 100 chorych z powodu powierzchownego raka pęcherza, zarówno dla zapobiegnięcia wznowie po TUR, jak dla wyleczenia pozostałości po niej oraz dla wyleczenia raka przedinwazyjnego. Tis?. Wlewano do pęcherza 120 mg szczepionki BCG w 50 ml soli fizjologicznej na co najmniej 2 godziny, dodając śródskórnie 5 mg, co z czasem Okazało się zbędne. Zabieg powtarzano raz w tygodniu przez 6 tygodni, potem raz w miesiącu do roku, rzadko dłużej.
Kontrolując wynik w ciągu 6 lat stwierdzono w 67,0% pełną lub częściową odpowiedź, jeśli chodzi o zapobieganie wznowie, w 58,0% wyleczenie resztkowego guza i w 77,0% raka przedinwazyjnego. Poważniejszych powikłań nie było. Metoda ta jest skuteczniejsza od wlewek thio-tepa lub adriamycyny, szczególnie w Tis. Zmieniając szczep BCG Pasteurowski na inny można wyniki poprawić.
J. Zieliński
S. DAS, A. D. AMAR: Abdominal transposition of the female urethra (Przeszczepienie zewnętrznego ujścia cewki kobiecej na brzuch). J. Urol., 1986, 135, 373.
Zabieg ten wykonuje się u chorych z neurogennym nietrzymaniem moczu np.
w stwardnieniu rozsianym. Technika zabiegu: należy okroić ujście zewnętrzne cew ki, a następnie wypreparować całą cewkę aż do szyi pęcherza. Obok wypreparo- wanej cewki wprowadza się wskaziciel za spojenie łonowe, napina nim skórę oko licy nadłonowej i nacina ją. Następnie wprowadza się po palcu długie kleszcze, aż pojawią się w sromie. Kleszczykami chwyta się zewnętrzne ujście cewki, wpro wadza je w okolicę nadłonową i wszywa w nacięcie skóry. Zagięcie cewki powo duje, że wylot z pęcherza staje się szczelny. Chora cewnikuje się sama. Jeżeli wy pieracz znajduje sdę w stanie stałego pobudzenia z przyczyn neurologicznych, ko nieczne są środki antycholinergiczne. Jeśli nie pomogą, trzeba rozważyć odner- wienia pęcherza operacyjne lub chemiczne drogą wstrzyknięć do kanału kości krzyżowej. J. Zieliński D. ACKERMANN, P. SUTER, U. E. STUDER: Preoperative Preparation of the bowel for urological surgery: a review (Przygotowanie przedoperacyjne jelita do urologicznych plastyk jelitowych: praca poglądowa). Eur. Urol., 1986, 12, 289.
Pojawienie się kału po otwarciu okrężnicy zwiększa 3?4 krotnie ryzyko rozejścia się zespolenia i 2?3 krotnie ryzyko zakażenia rany. Najbardziej niezawodnymi, najszybszym i najwygodniejszym dla chorego sposobem oczyszczenia jelit jest wypicie popołudniu, w przeddzień operacji, w ciągu 1?2 godzin około 3 litrów płynu Golytely'ego, który zawiera w litrze wody wodociągowej 12,8 g 10-wodnego, krystalicznego siarczanu sodu, 1,4 g chlorku sodowego i 0,7 g potasowego, 1,7 g wodorowęglanu sodowego, 49,0 g glikolu polietylenowego ?4000", 6,6 g kwasu cytrynowego i 0,26 g sacharyny. Płyn ten należy pić tak długo, aż treść wypływająca z odbytu stanie się przejrzysta. Śniadanie w tym dniu powinno być mało odpadkowe, obiad odpada. Godzinę przed wypiciem tych 3 litrów wykonuje się wlew odbytniczy z 0,5 1 rumianku. Tylko 3 chorych, spośród 15 tak potraktowanych, miało nudności, które ustąpiły u 2 po dożylnym wstrzyknięciu 10 mg metoclopramidu, trzeci wymiotował podczas picia ostatniego litra. Na kolację obowiązuje dieta płynna. W operacjach na jelicie grubym i na odbytnicy należy w ciągu doby zastosować w dożylnej infuzji 3 razy po 500 mg metronidazolu, podając pierwszą dawkę na początku znieczulenia. Niezależnie od tego stosuje się antybiotyki przeciw zakażeniu moczowemu.
J. Zieliński