SPRAWOZDANIE Z 52 KONGRESU BELGIJSKIEGO TOWARZYSTWA UROLOGICZNEGO. BRUKSELA, 13-14.06.87
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1988/41/2.

52 Kongres Belgijskiego Towarzystwa Urologicznego w całości poświęcony był problemom zaburzeń funkcji płciowych. Obrady toczyły się przez kolejne dwa dni pod przewodnictwem prezydenta prof. J. C. Hardy'ego z Brukseli. Wzięło w nich udział ok. 500 uczestników z państw Europy Zachodniej, Ameryki Płn., Ameryki Płd., Bliskiego Wschodu oraz z Japonii. Obrady toczyły się w języku angielskim i francuskim z jednoczesnym tłumaczeniem referatów.

Pierwszy dzień poświęcony był anatomii, fizjologii oraz diagnostyce w impo­tencji. Dzięki zastosowaniu mikroskopii elektronowej oraz skaningowej anatomii prącia oraz tkanki ciał jamistych poznano bardzo dokładnie. Nadal jednak nie­jasna jest fizjologia wzwodu. Go do jednego autorzy są zgodni, iż istnieje choli-nergiczny i adrenergiczny system unerwienia tkanki ciała jamistego, których dzia­łanie jest modulowane przez inny rodzaj układu przewodzącego nieadrenergiczny i niecholinergiczny. Mediatorami mogą tu być VIP (vasoactive intestinal polypep­tide) PGEi, PGF2-alfa, SHT, których duże stężenie we krwi stwierdza się w czasie erekcji. Teoria ta znalazła potwierdzenie w pracach laboratoryjnych prowadzonych na izolowanej tkance ciała jamistego przez dr Adaikana z Singapuru, który badał procesy neurotransmisji. Wśród przyczyn impotencji 50,0%, ma podłoże psycho­genne, 40,0% organiczne i 10,00/o mieszane. Zmiany organiczne spowodowane są najczęściej przez nadciśnienie ? 15,5%, cukrzycę ? 8,0%, leki naczyniowe ? 26,0%, palenie tytoniu 28,0% i hyperlipidemię ? 28,0%. Jak widać z tego zestawienia jednym z ważniejszych czynników ryzyka w impotencji jest palenie tytoniu, które poprzez zmiany stwardnieniowe w naczyniach oraz efekt nikotynowy, wywierany na układ nerwowy autonomiczyn, prowadzi do zaniku libido i upośledzenia funkcji płciowych.

Nadal aktualny jest trend do stosowania i wykorzystywania nieinwazyjnych metod diagnostycznych w impotencji. Służą temu aparaty nowej generacji do ba­dania przepływu krwi techniką Dopplera, badania wzwodów nocnych oraz do ba­dania czynnej pletyzmografii np. RigiscanR. Gdy istnieją wskazania nie rezygnuje się z metod inwazyjnych takich jak kawernozografia czy angiografia. Pojawiło się wiele doniesień o ?żylnej" niewydolności, która według aktualnych statystyk sięga 50,0% wśród przyczyn organicznych impotencji.

Wiele uwagi poświęcono podczas obrad pierwszego dnia impotencji wśród chorych na cukrzycę. W 50,0% ma ona tło organiczne, w 23,0% psychogenne i w 26,0% mieszane. Wśród czynników organicznych najczęstsze są neurologiczne, tęt­nicze i niewydolność żylna. Istnieją dane na to, iż leki p/cukrzycowe same przez się mogą powodować zaburzenia funkcji płciowych. U chorych na cukrzycę duże znaczenie ma stosowanie nieinwazyjnych metod diagnostycznych ze względu na duże ryzyko powikłań. Ożywczą w tym temacie okazała się praca Joanne L. Rou-leau z Atlanty, która badając nocną motorykę ścian pochwy u kobiet chorych na cukrzycę stwierdziła znaczne upośledzenie tej motoryki. Dało to jej podstawę do nazwania tych zmian ?impotencją żeńską". Wyrazem tego jest osłabienie wra­żeń i doznań seksualnych u kobiet.

Najliczniejszą grupą tematyczną stanowiły doniesienia na temat zastosowania papaweryny w diagnostyce i leczeniu impotencji oraz innych leków działających na układ naczyniowy. Leczenie papawerynowe jest metodą z wyboru w impoten­cji naczyniopochodnej. Prezentowano prace {Wespes), w których udowodniono, że mechanizm działania papaweryny ma miejsce nie tylko w tętnicach ale rów­nież wpływa na układ żylny prącia. Efektywność terapii papawerynowej sięga 60,0?70,0%. Według różnych autorów, dawka 40 mg wydaje się być bezpieczna. Istnieje jednak ogólny pogląd, iż badanie i wstępne leczenie należy prowadzić w ścisłej obserwacji klinicznej ośrodka przygotowanego do zwalczania powikłań.

Najpoważniejszym z nich jest priapizm i wiele prac było na temat leczenia tego stanu. Niebezpiecznym staje się wzwód trwający więcej niż 4 godziny i je­dynym skutecznym sposobem leczenia jest aspiracja treści krwistej oraz pomoc­nicze leki alfaadrenergiczne takie, jak metaraninol, adrenalina, noradrenalina. U niektórych chorych, konieczny jest drenaż ciał jamistych oraz wszczepienie protez prąciowych.

Kilku autorów przedstawiło swe doświadczenia w leczeniu choroby Peyronie, prezentując nowe sposoby leczenia operacyjnego będące modyfikacją techniki Nes­bita.

Kolejny dzień obrad poświęcony był leczeniu operacyjnemu impotencji. Za­leżnie od przyczyn są to operacje poprawiające ukrwienie ciał jamistych przy uży­ciu tętnicy nabrzusznej dolnej, wykonywane techniką mikrochirurgiczną najczęś­ciej sposobem Michał II. Drugim typem prezentowanych operacji były operacje na układzie żylnym, polegające na likwidacji nieprawidłowego odpływu żylnego czy to przez żyłę grzbietową prącia, czy przez sploty żylne w obrębie odnóg prącia, oraz arterializację układu żylnego. Oba typy operacji obarczone są dużym ry­zykiem powikłań u chorych na cukrzycę. Dają jednak dość duży odsetek pozy­tywnych wyników, sięgający 70.0%. Następne prace z jego tematu dotyczyły im­plantacji różnego rodzaju protez prąciowych. Nowe technologie i materiały oraz doskonalsza technika chirurgiczna doprowadziły do tego, iż odsetek powikłań, nie przekracza l,00/o. Najczęściej stosuje się protezy typu Jonas, Scott oraz Mentor. W tej części obrad autorzy prezentowali film pokazujący technikę operacyjną wszczepiania protez płytkowych w leczeniu impotencji psychogennej. Inną no­wością była praca F. J. Gerova, który prezentował zalety zewnętrznej, podciśnie­niowej protezy prąciowej bardzo prostej w użyciu, stosowanej wielokrotnie. Man­kamentem tego wyrobu bywa niejednokrotnie trudność w doborze odpowiedniego rozmiaru protezy oraz brak odbioru wrażeń czuciowych. Reasumując były to bar­dzo intensywne dwa dni obrad podczas, których zaprazentowano 90 prac z towa­rzyszącymi wystawami typu poster.