PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

PODWIĄZANIE ŻYŁY GRZBIETOWEJ PRĄCIA GŁĘBOKIEJ W LECZENIU IMPOTENCJI
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1990/43/2.

autorzy

Janusz Darewicz, Lech Gałek
Z Kliniki Urologii Akademii Medycznej w Białymstoku Kierownik: doc. dr hab. med. J. Darewicz

streszczenie

Przedstawiono wyniki leczenia 10 chorych, u których przyczyną impotencji była niewydolność układu żylnego. V wszystkich podwiąza­no i przecięto żyłę grzbietową prącia głęboką. Po upływie 12 miesięcy jedynie u 2 chorych uzyskano poprawę. Autorzy sądzą, że operacja ta jest mało przydatna w leczeniu impotencji.

Już w 1902 r. Wooten dokonał podwiązania żyły grzbietowej prącia w leczeniu tzw "atonicznej impotencji" wywołanej nieprawidłowym od­pływem krwi żylnej z ciał jamistych (1). Dopiero jednak dokładne opi­sanie patomechanizmu tego zjawiska przez Wagnera (6), zastosowanie kawernozografii dynamicznej umożliwiło prawidłowe rozpoznanie i le­czenie (4, 7).

MATERIAŁ I METODA

W Klinice Urologii Akademii Medycznej w Białymstoku leczono 10 chorych w wieku 22?42 lat z powodu impotencji na tle niewydolności żylnej. Podstawą rozpoznania był negatywny lub przejściowy test papa­werynowy i kawernozografia dynamiczna. Ponadto wykonano u chorych badanie napięcia i częstości wzwodów nocnych, amplitudy tętna na tętnicach prąciowych techniką Dopplera oraz ultrasonografię ciał jamistych. Kawernozografię dynamiczną wykonywano podając 30% roztwór uropo-linum-Polfa do ciała jamistego z prędkością 120 ml/min po uprzednim wstrzyknięciu 80 mg roztworu papaweryny.

Radiogramy wykazały u 4 chorych znacznego stopnia odpływ przez splot Santoriniego i przez żyłę sromową wewnętrzną a u 6 odpływ przez splot Santoriniego (ryc. 1, 2).

U wszystkich chorych podwiązano żyłę grzbietową prącia głęboką według techniki opisanej przez Wespesa (8). Operacja przebiegała nastę­pująco: w znieczuleniu przewodowym nacinano podłużnie u podstawy prącia skórę oraz powięź Bucka. Po wypreparowaniu żyły grzbietowej prącia głębokiej podwiązywano ją w pobliżu więzadła wieszadłowego i przecinano pomiędzy podwiązkami (ryc. 3).

Ranę zamykano pojedynczymi szwami. Powikłań pooperacyjnych u żadnego chorego nie stwierdzono. W pierwszych dniach po operacji po­jawiły się u chorych wzwody i u 4 zaobserwowano poprawę funkcji płciowych. U 4 chorych nie było wyraźnej poprawy, a u 2 nie było żadnej poprawy. Po upływie 12 miesięcy jedynie 2 operowanych poda­wało poprawę, a kontrolna kawernozografia ujawniła nieprawidłowy odpływ żylny poprzez dobrze rozwinięte krążenie oboczne.

OMÓWIENIE

Krew żylna odpływa z ciał jamistych poprzez parzyste żyły grzbieto­we prącia powierzchowne i grzbietową prącia głęboką oraz żyły cewko­we i jamiste, które łącząc się tworzą żyłę sromową wewnętrzną odbie­rając krew z ciała gąbczastego cewki i odnóg prącia (8). Między wymie­nionymi istnieją liczne połączenia co sprzyja powstawaniu nieprawidło­wych przecieków. Nadmierny odpływ żylny może nastąpić poprzez: żyły powierzchowne i grzbietową prącia głęboką do splotu pęcherzowo-ster-czowego, lub przetoki pomiędzy ciałem jamistym, a ciałem gąbczastym. Przyczyną nieprawidłowego odpływu może być uszkodzenie zastawek układu żylnego bądź uszkodzenie układu nerwowego i zniesienie skur­czu żylnego. Przyczyną mogą być też anomalie naczyniowe, przebyte urazy, wrodzone przetoki żołędziowo-jamiste, stwardnienie osłonki bia­ławej i przetoki tętniczo-żylne.

System żylny odgrywa ważną rolę w mechaniźmie wzwodu i częścio­wy lub całkowity brak blokady żylnej w początkowej fazie wzwodu uniemożliwia jego powstanie (8). Podstawowym badaniem, jak już wspo­mniano we wstępie, jest kawernozografia dynamiczna najlepiej w połą­czeniu z jednoczasową kawernozometrią, która dokładnie wykazuje nie­prawidłowe odpływy z ciał jamistych.

Jedną z metod leczenia jest podwiązanie lub podwiązanie i przecię­cie żyły grzbietowej prącia głębokiej (2, 5). Podwiązanie żyły likwiduje zbyt szybki odpływ i poprawia warunki hemodynamiczne w obrębie prą­cia dając przejściowy dobry efekt. Zdania autorów co do wyników le­czenia są jednak podzielone. I tak Beckert określa odsetek wczesnych dobrych wyników na 57,2%, jednak wyniki odległe określa jako nieza-dawalające (2). Buvat analizując materiał 35 chorych jedynie u 4 stwier­dził przejściową poprawę (3). Stief podaje odsetek dobrych wyników w granicach od 10,0 do 85,0% (5).

Autorzy są na ogół zgodni, że wczesne wyniki są dość dobre, nato­miast już po upływie kilku miesięcy następuje prawie u wszystkich cho­rych nawrót impotencji. Przyczyną tego zjawiska jest szybko wytwarza­jące się krążenie oboczne czasem bardziej rozwinięte niż przed podwią­zaniem żyły.

Własne spostrzeżenia potwierdzają w pełni fakt, że podwiązanie żyły grzbietowej prącia głębokiej daje we wczesnym okresie przejściową po­prawę, natomiast w miarę upływu czasu wyniki należy ocenić jako nie-zadawalające. Na tej podstawie należy przyjąć, że operacja ta jest mało przydatna w leczeniu impotencji.

piśmiennictwo

  1. 1. Bahren W., Altwein J. E.: Impotenz. Georg Thime Verlag, Stuttgart, New York, 1988, 176. ? 2. Beckert R, Treiber V., Gilbert P., Leitenberger A., Altwein J. E.: The value of deep dorsal vein ligation (DDVL) in the treatment of impo­tence. Proc. Third Biennal World Meeting on Impotence. Boston, 1988, 202. ? 3. Buvat J, Lemaire A., Buvat-Herbaut M., Marcolin G., Desmons F., Bondil P., Rigot J. M.: Erectile impotence with severe venous incompetence: results of treat-ments in 35 cases. Abstr. Second World Meeting on Impotence. Prague, 1986, 134. ? 4. Porst H.: Erektile Impotenz. Ferdinand Enke Verlag, Stuttgart, 1987, 186. ? 5. Stief C, Beckeret R., Gilbert P,, Thon W.: Deep dorsal vein ligatur (DDVL) for erectile dysfunction. Abstr. Second World Meeting on Impotence. Prague, 1986, 135. ? 6. Wagner G.: Vascular mechanism involed in erection and erectile disorders. Clin. Endocrinol. Metab., 1982, 11, 717. ? 7. Wespes E., Schul­man C. C: Venous leakage: Surgical treatment of a curable cause of impotence. J. Urol., 1985, 133, 796. ? 8. Wespes E.: Impuissance organique masculine. Acta urol. belg., 1987, 55, 205.