Lek. Anna Gostyńska (22. 12. 1906?15. 8. 1984) urodziła się w Łodzi, gdzie otrzymała świadectwo dojrzałości w 1924 r. po ukończeniu Gimnazjum im. Sobolewskiej-Konopczyńskiej. W latach 1924?1926 studiowała na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Naukę przerwała ze względów rodzinnych. W 1931 r. rozpoczęła ponownie studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Warszawie, uzyskując w 1931 r. dyplom lekarza. W czasie studiów pracowała w Poradni dla Dzieci Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci oraz w Zakładzie Fizjologii pod kierunkiem prof. dr Wie-rzuchowskiego.
Pracę lekarską rozpoczęła w Szpitalu Sw. Du-cha w Warszawie w charakterze asystenta, najpierw w oddziale chorób wewnętrznych, a w latach 1940?1945 w oddziale chirurgiczno-urologicznym tego Szpitala, prowadzonym przez znanego warszawskiego urologa dr Stefana Czubalskiego. Równocześnie pełniła obowiązki lekarza administracyjnego tegoż Szpitala. Niezależnie od zatrudnienia w Szpitalu, pracowała stale w lecznictwie otwartym, kolejno jako lekarz domowy, zakładowy i specjalista urolog. Od 1961 r. do 1977 r., to jest do przejścia na emeryturę, pracowała na stanowisku starszego asystenta oddziału urologicznego Szpitala Wolskiego w Warszawie. Lekarz Anna Gostyńska, pomimo przejścia na zasłużony odpoczynek, nadal uprawiała umiłowany zawód, pracując aż do śmierci w ambulatorium przyszpitalnym. Jej działalność w administracji służby zdrowia wymaga osobnego omówienia.
W Szpitalu Sw. Ducha przy ul. Elektoralnej, kierowała pracą Szpitala jako lekarz administracyjny podczas oblężenia Warszawy w 1939 roku. Kilkakrotne likwidacje Szpitala przez okupanta zmuszały Ją do organizowania go wciąż od nowa w różnych punktach stolicy, a mianowicie: w gmachu sądów przy ul. Leszno, przy ul. Dworskiej, Jagiellońskiej, w Ujazdowie oraz w Konstancinie. Zdaje w tym okresie egzamin ze swego wielkiego talentu organizacyjnego, hartu ducha, patriotyzmu, odwagi i poświęcenia dla innych.
W 1945 r. powołano Ją do pracy w Resorcie Zdrowia, gdzie zajmowała szereg odpowiedzialnych stanowisk, do Kierownika Wydziału Zdrowia Prezydium Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy włącznie. Przez 15 lat brała czynny udział w odbudowie, a następnie rozbudowie szpitalnictwa warszawskiego, mając z tego tytułu ogromne zasługi dla Miasta i jego mieszkańców. W tym okresie daje się jeszcze raz poznać jako świetny, pełen twórczej inicjatywy organizator. W okresie działalności w Resorcie brała udział w pracach nad rozwojem szpitalnictwa nie tylko w Kraju. Świadczy o tym Jej czynny udział w międzynarodowych zjazdach poświęconych problematyce szpitalnictwa: w 1956 r. w Bułgarii, w 1958 r. w Wielkiej Brytanii i w Belgii, w 1959 r. w NRD. Przez wiele lat była czynnym członkiem Polskiego Towarzystwa Urologicznego, a szczególnie jego Oddziału Warszawskiego. Brała udział w organizowaniu i uczestniczyła czynnie w zjazdach, sympozjach i posiedzeniach naukowych. Była współautorką kilku ogłoszonych drukiem prac naukowych. W uznaniu Jej zasług odznaczono Ją: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia, Medalem Dziesięciolecia PRL, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Odznaką Zasłużonego Lekarza Polski Ludowej.
Lekarz Anna Gostyńska całe Swoje życie ofiarowała bez reszty cierpiącym i chorym. Była człowiekiem pogodnym, skromnym, o niepowtarzalnej osobowości, o miłym i ujmującym sposobie bycia. Była niezwykle wnikliwym, troskliwym i sumiennym lekarzem, kochanym przez chorych i lubianym przez współpracowników. Odszedł od nas prawy, szlachetny Człowiek, wspaniały lekarz, nestor urologów warszawskich, świetny administrator i organizator Służby Zdrowia. Osoba, która powinna stać się wzorem do naśladowania dla młodych pokoleń lekarskich, pozostanie w pamięci szerokiego grona przyjaciół, współpracowników i chorych.