Organizatorem i przewodniczącym obrad był prof. Udo Jonas, Kierownik Kliniki Urologii Uniwersytetu w Leiden.
W Sympozjum udział wzięło 100 osób; oprócz urologów byli specjaliści z zakresu psychiatrii, psychologii, endokrynologii, fizjologii, neurologii i chirurgii naczyniowej. W obradach uczestniczyli między innymi tak znani specjaliści w dziedzinie leczenia impotencji, jak: prof. O. Alfthan (Helsinki), prof. R. I. Krane (Boston), prof. F. Debruyne (Nijmegen), dr J. Goldstein (Boston), dr T. Lue (San Francisco), dr R. Virag (Paryż). Jedynymi przedstawicielami z Polski byli autorzy.
Program Sympozjum podzielono na dwie części. W pierwszym dniu obrad przedstawiono prace z zakresu fizjologii i patologii erekcji.
Z badań wielu autorów wynika, że ciała jamiste są nie tylko rezerwuarem krwi w czasie erekcji lecz same poprzez liczne połączenia tętniczo-tętnicze i tętniczo-żylne mogą regulować szybkość i czas trwania wzwodu. Znanych jest obecnie około 30 neurotransmiterów z zakończeń nerwowych w ciałach jamistych, jednak hamowanie lub stymulacja ich syntezy przy użyciu leków lub środków chemicznych nie wpływa w sposób widoczny na mechanizm wzwodu. PNS (pel-vic nerve stimulation) w sposób widoczny zwiększa przepływ krwi w tętnicy biodrowej wewnętrznej i tętnicy głębokiej prącia wywołując wzwód. W pracach wielu autorów powtarzały się doniesienia o istotnym spadku poziomu testosteronu i kortyzolu u impotentów. W skrajnych przypadkach spadek ten sięgał 5O,O°/o normy. Na podstawie badań przedstawionych przez uczestników Sympozjum ustalono najważniejsze czynniki ryzyka występowania impotencji. Są to między innymi: palenie tytoniu, nadciśnienie, cukrzyca, picie alkoholu i impotencja psychiczna.
Impotencja występuje wg różnych danych u 25,0?100,0% osób po operacjach w miednicy mniejszej. Dla przykładu po adenomektomii tradycyjnej w 10,0?20,0%, po TUR w 0?4,0%.
Ustalono i zaproponowano do powszechnego stosowania zestaw badań diagnostycznych u chorych z impotencją. Za najważniejszy i różnicujący uznano test papawerynowy.
Drugi dzień obrad poświęcono leczeniu impotencji. Metody terapeutyczne można podzielić na dwie grupy:
1.Leczenie zachowawcze obejmuje seksoterapię, psychoterapię, terapię le
kami doustnymi i poprawienie perfuzji ciał jamistych poprzez injekcje papa- weryny.
2.Leczenie chirurgiczne preferuje operacje naczyniowe w obrębie miednicy
mniejszej poprawiające ukrwienie, dalej operacje mikrochirurgiczne poprawiające perfuzję ciał jamistych i wreszcie protezowanie.
Większość referentów ma negatywne zdanie na temat leczenia impotencji lekami doustnymi. Podobna opinia panuje co do injekcji do ciał jamistych różnego rodzaju leków z grupy układu sympatycznego i parasympatycznego. Dr Vi-rag z Paryża stosował injekcje papaweryny do ciał jamistych uzyskując pozytywne wyniki u 40,0% wśród 1600 leczonych.
Rekonstrukcyjne zabiegi naczyniowe polecane są u chorych z impotencją jatrogenną i pourazową, gdzie liczba dobrych wyników sięga 25,0?40,0%. Inne operacje mikrochirurgiczne polegają na poprawieniu ukrwienia ciał jamistych poprzez zespolenie ciał jamistych z tętnicą nadbrzuszną, połączenia pomiędzy tętnicami prącia, arterializację żyły grzbietowej prącia i połączenie żyły odpiszczelowej z żyłą grzbietową prącia.
Powyższych operacji nie stosuje się u chorych powyżej 55 roku życia. Należy liczyć się z następującymi powikłaniami pooperacyjnymi: zakrzepicą, nadmiernym przekrwieniem i zakażeniem. W zapobieganiu zakrzepicy stosuje się w pierwszym okresie heparynę, potem aspirynę i persantynę.
Ciekawe doświadczenie, prowadzone na małpach, prezentowali Amerykanie stosując stymulację nerwów miednicznych. Zasada tego pomysłu zwanego ?erec-tion pacemaker" polega na wszczepieniu stymulatorów w okolicy nerwów miednicznych. Następnie za pomocą nadajnika fal radiowych stosuje się stymulację tych nerwów uzyskując teatralne wzwody, co uczestnicy Sympozjum mogli obejrzeć na prezentowanych filmach.
W końcowej fazie obrad omawiano wyniki leczenia impotencji przy użyciu różnego rodzaju protez.
Większa część uczestników Sympozjum krytycznie ustosunkowała się do protez Small-Carriona i wypełnianych hydraulicznie typu Scotta. Wskazywano, że przy wszczepianiu protez Scotta operacje są skomplikowane, wymagają wielu cięć, często zawodzi system przewodów doprowadzających ciecz, ponadto w wyniku częstego używania uszkodzeniu ulega rezerwuar płynu. Oczywiście wszystkie elementy konstrukcji są wymienialne, jednak wiąże się to z kolejnymi operacjami. Ponadto cena takich protez jest wysoka i wynosi od 4000?6000 dolarów. Natomiast operacje wszczepienia protez typu Jonasa są zabiegiem prostym, praktycznie bez powikłań. Protezy nie dają ucisku na cewkę i nie powodują zaburzeń w oddawaniu moczu. Ze względu na obecność sprężyny, która usztywnia protezę, istnieje możliwość modelowania kształtu prącia zależnie od potrzeb. Przeprowadzone badania wytrzymałościowe protezy Jonasa nie wykazały żadnych zmian po wykonaniu 10.000 zgięć. Cena pary protez wynosi 1500 DM.
W tej części Sympozjum przedstawiono doświadczenia Kliniki Urologii AM w Białymstoku w leczeniu impotencji przy użyciu profilowanych płytek z poly-propylenu. Metoda ta, stosowana u młodych mężczyzn z psychogenną impotencją, wywołała żywe zainteresowanie, gdyż istnieje możliwość usunięcia protez w przypadku powrotu prawidłowych funkcji seksualnych. Pogląd ten doskonale korespondował z opiniami wielu uczestników Sympozjum, iż zarówno przed jak i po operacji wskazana jest w szerokim zakresie psychoterapia.
Następnie odbyło się krótkie podsumowanie obrad. Należy podkreślić, iż ze względu na uczestnictwo w obradach światowej czołówki w dziedzinie leczenia impotencji i roboczy charakter Sympozjum (obrady trwały z krótką przerwą od rana do późnego wieczora) spotkanie to stanowiło przegląd najnowszych osiągnięć w diagnostyce i leczeniu impotencji.