Punktem wyjścia raka miedniczki nerkowej jest nabłonek przejściowo-komórkowy. Guzy te
stanowią od 5-8% nowotworów nerki (2). W około 58% przypadków towarzyszą im dodatko- we ogniska w moczowodzie i pęcherzu (1).
Rak miedniczki nerkowej daje przerzuty do węzłów chłonnych przyaortalnych, wątroby, płuc,
mózgu, kości oraz niższego odcinka dróg moczowych. Wśród metod diagnostycznych wymienia się: USG, urografię, badanie cytologiczne osadu moczu, moczu miedniczkowego i popłuczyn z miedniczki,pneumopielografię wstępującą, punk- cyjnąnefroskopię, URS, angiografię, CT (3).
OPIS PRZYPADKU
Choiy S.T., rolnik, lat 56 (nr hist. chor. 813/92), został przyjęty do Kliniki Urologii AMB z
powodu dolegliwości bólowych okolicy lędźwiowokrzyżowej kręgosłupa oraz niedowładu koń- czyn dolnych. Badaniem przedmiotowym stwierdzono obustronne powiększenie węzłów chłon- nych pachowych i pachwinowych oraz guz w lewej okolicy lędźwiowej, bolesny, nieruchomy. Zdjęcie przeglądowe jamy brzusznej wykazało złamanie patologiczne trzonu L3 kręgosłupa. Badanie ogólne moczu bez zmian. Usg-cień o mieszanej echogeniczności średnicy około 15×20 cm w dolnym biegunie nerki oraz urograficzna afunkcja tej nerki. Rtg i CT klatki piersiowej wykazały przerzuty w obrębie obu pól płucnych oraz powiększone węzły chłonne prawej wnę- ki.
W angiografii lewej tętnicy nerkowej twór o wymiarach 15×20 cm obejmujący dolny biegun
nerki bez unaczynienia patologicznego (ryc. 1). W badaniu CT guz naciekający mięśnie przykręgosłupowe, aortę oraz trzony L3-L4 kręgo- słupa, powiększenie paraaortalnych węzłów chłonnych (ryc. 2). W badaniu osadu moczu ujawniono komórki nowotworowe. Biopsja cienkoigłowa, nr 695991 (ca urotheliale).
Ze względu na zaawansowany charakter zmiany chory zdyskwalifikowany z leczenia zabie-
gowego. Zastosowano Co-terapię paliatywną, p/bólową /400 radów przez 7 dni). Po wypisaniu ze szpitala chory zmarł.
OMÓWIENIE
Leczenie raka miedniczki nerkowej jest operacyjne. Obejmuje usunięcie nerki wraz z mo-
czowodem i rozetą ściany pęcherza. Rzadziej wykonuje się operacje oszczędzające nerkę po- przez wycięcie guza lub endoskopowe usunięcie.
Na rokowanie wpływa: wielkość zmiany, naciekanie otoczenia, stopień histologicznej zło-
śliwości oraz obecność przerzutów. 5-letnie przeżycia notowano u 88% chorych z I i II stopniem klinicznego zaawansowania, 33% ze stopniem III i tylko 5% w IV (1). Obraz angiograficzny raka miedniczki często nie wykazuje zmian patologicznych, ale przyczynia się do różnicowania z rakiem jasnokomórko- wym i planowania taktyki operacyjnej.
Niektóre cechy angiograficzne raka miedniczki nerkowej to: rozszerzenie i wężykowaty prze-
bieg tętnic miedniczkowo-moczowodowych, neowaskularyzacja nie reagująca na adrenalinę, zacienienie w obrębie miedniczki (blush), cechy nacieku nowotworowego w obrębie miąższu w postaci zaciśnięcia lub nagłego urwania się naczyń przypominające gałęzie zasuszonej śliwy (prune tree (3). W naszym przypadku wymienionych objawów nie stwierdzono. Nie było też objawów charakterystycznych dla tego schorzenia takich jak: krwinkomocz, krwiomocz i bóle w okolicy lędźwiowej, pomimo bardzo zaawansowanej zmiany. Pragniemy więc zwrócić uwagę, że rak miedniczki nerkowej może przebiegać nietypowo, nie dając opisywanych w podręczniku objawów, a czasem jego pierwszym symptomem może być złamanie patologiczne spowodowane przerzutami do układu kostnego.