SPRAWOZDANIE Z MIĘDZYNARODOWEGO SYMPOZJUM NA TEMAT ?SCHORZENIA PRĄCIA" ? HAMBURG 26-27. 01. 1996 r.
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1996/49/2.

Organizatorem Sympozjum był profesor PI. Porst, Kierownik Kliniki Urologii w Hamburgu. W spotkaniu udział wzięło ponad 200 uczestników. Całość problemu została przedstawiona w 21 półgodzinnych referatach, omawiających obszernie poszczególne zagadnienia.

Obrady rozpoczął prof G. Wagner z Kopenhagi, fizjolog i znawca zagadnień impotencji, wystąpieniem na temat znaczenia fallusa w stosunkach socjo- kulturowych. Następnie K.P. Junemann z Mannheim omówił podstawy anatomiczne i fizjologicane erekcji. Badania nad jej mechanizmem wykazały, że jest to złożony fizjologiczny odruch wymagający interakcji centralnego i obwodowego systemu nerwowego, naczyniowych i tkankowych struktur i neurofizjologicznych transmiterów. Skurcz i rozkurcz mięśni gładkich zatok i tętnic prąciowych jest kontrolowany przez różne neurotransmitery. Ogólnie można stwierdzić, że adrenergiczne impulsy kontrolują ustąpienie wzwodu (skurcz mięśni gładkich). Rozkurczenie mięśni gładkich prącia jest pod kontrolą niecho- linergitycznego i nieadrenergicznego mechanizmu. Jednym z głównych transmiterów powodującym ich rozkurcz jest tlenek azotu.

Krause i Habermann z Marburga, w swoim doniesieniu na temat dermatologicznych schorzeń prącia, zwrócili uwagę na czynniki wywołujące stany zapalne napletka i żołędzi. Stwierdzono, że w 90% przyczyną tych stanów jest brak higieny i związane z tym zaleganie smegmy pod napletkiem. Do innych czynników należą: grzyby, bakterie (28%), czynniki uczuleniowe, środki antykoncepcyjne, urazy w czasie stosunków płciowych. Histologicznie zmiany te są określane jako cellulitis. W leczeniu oprócz skrupulatnej higieny zaleca się sterydy oraz w nawrotach obrzezanie. W liszaju zanikowym stosuje się testosteron. W raku prącia nadal obowiązuje chirurgiczna amputacja z następową chemio- terapią: vinkrystyną+ bleomycyną + metotreksat oraz radioterapią. Duże zainteresowanie wzbudziło doniesienie Burmana z Chicago na temat operacji wydłużenia członka.

Autor przedstawił wyniki leczenia ponad 600 pacjentów, których wiek wahał się od 11 do 70 lat. 560 chorych było poddanych zabiegowi w wieku od 21 do 40 lat. Wskazaniem do zabiegu jest z reguły mikropenis, który po zabiegu zostaje wydłużony o 3 cm. Istotą zabiegu jest przecięcie wiązadeł podwieszających prą- cie i V-Y plastyka skóry nad spojeniem łonowym. Z powikłań obserwowano martwcę, zakażenie, krwiaki, uszkodzenie cewki, bóle i depresję psychiczną. Przy omawianiu choroby Peyronie, Pryor z Wielkiej Brytanii omówił aktualne koncepcje zachowawczego i operacyjnego leczenia. Ogólnie przyjmuje się, że leczenie zachowawcze stosuje się jeżeli kąt skrzywienia prącia jest nie większy niż 10%, a blaszka nie przekracza 1 cm. Z leków najczęściej stosuje się: Tamoxi- fen, Interferon, Verapamil, Potaba i Vit. E. Ponadto w przypadkach znacznych dolegliwości bólowych zaleca się radioterapię w małych dawkach. Wskazaniem do leczenia operacyjnego jest bezskuteczne leczenie trwające powyżej 12 mie- sięcy. Z zabiegów chirurgicznych stosuje się operację Nesbita (złe wyniki od 10- 20%), przeszczepy płata skóry, przeszczepy powięzi, żyły, łaty dakronowe oraz coraz częściej protezy prąciowe.

Nadal trwają intensywne próby nad znalezieniem doustnego leku oraz prepa- ratów działających miejscowo w zaburzeniach wzwodu. Morales z Kanady omówił leki stosowane doustnie takie jak: Yohimbina, Dele- quamina, Fentolaminą, Trazodone, Apomorfina, L-Dopa, Bromokryptyna. Sku- teczność ich działania została różnie oceniona. Padma-Nathan z Los Angeles zaprezentował leczenie impotencji poprzez po- dawanie docewkowe prostaglandyny w dawce od 500 do 1000 mcg lub Prazosi- nu w dawce od 250 do 1000 mcg. Wymienione preparaty są stosowane we wstępnej fazie impotencji o podłożu naczyniowym.

Porst z Hamburga przedstawił wyniki 10-letniego dojamistego podawania PGE1, (80% dobrych wyników), Liusidominy, Moxisylate oraz Papaweryny z Fentola- miną. Obecnie istnieje tendencja do zmniejszania dawek PGE1 i rozpoczynania leczenia od dawki 10 mcg. 20 mcg zaleca się w injekcjach ?okazjonalnych”. W schorzeniach neurologicznych 5 mcg. Wzwód po injekcji nie powinien przekra- czać 12 godzin.

Po wieloletnim dojamistym stosowaniu PGE1 tylko u 7% pacjentów obserwuje się zwłóknienie ciał jamistych. 91 % pacjentów odczuwa pełną satysfakcję seksual- ną. Jedynym przeciwwskazaniem do stosowania prostaglandyny jest świeży zawał mięśnia sercowego i ostra niewydolność wątroby. Trwająprace nad połączeniem w jednej iniekcji Papaweryny, Fentolaminy i PGE1 Powikłania w postaci przedłużo- nego wzwodu występują po: PGE1 w 3%, Papaweryna + Fentolaminą – 31%. Lewis z USA i Junemann z Niemiec omówili swoje 10-letnie doświadczenia w chirurgicznym leczeniu impotencji na tle niewydolności żylnej i tętniczej. Stwier- dzono, że w USA na impotencję cieipi około 30 mln, a w Niemczech 10 mln męż- czyzn. 85% stanowi impotencja organiczna, 10% psychogenna! W 5% przypadków przyczyna jest nieznana.

Wśród przyczyn niewydolności żylnej dominują przetoki tętniczo-żylne (przecie- ki), wady wrodzone i nabyte (wady zastawek), odpływy żylne. Podstawą rozpoznania jest kawernozografia dynamiczna. Dobre wyniki leczenia operacyjnego określa się na 40%. Z zabiegów najczęściej stosowanych to: arterializacja spos. Virag 1I-V1. W schorzeniach na tle niewydolności tętniczej podstawą rozpoznania jest badanie dopplerowskie naczyń, a w leczeniu mikrochirurgiczne zabiegi rewaskularyzacyjne ciała jamistego i zespolenia tętniczo-tętnicze z użyciem a. epigastrica inf.

Wyniki operacji naczyniowych określa się ogólnie jako dobre w 40-50%. Autorzy podkreślili, że najlepsze wyniki osiąga się u pacjentów do 49 roku życia. Odsetek złych wyników wzrasta z wiekiem na skutek postępu procesów miażdżycowych. Po 60 roku życia uzyskuje się około 30% dobrych wyników. Wilson z USA zaprezentował wyniki leczenia impotencji u ponad 3000 pacjentów przy użyciu protez prąciowych, które znajdują coraz szersze zastosowanie. W podsumowaniu Sympozjum podkreślono, że ideałem leczenia impotencji była by ?pigułka doustna”, na razie jednak ?złotym środkiem” pozostaje PGEr