KOD: 8.2 - Przydatność badania fotodynamicznego (PDD) do oceny powierzchownych nowotworów pęcherza moczowego u chorych po usunięciu nerki i moczowodu
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 2006/59/Suplement 1.

autorzy

Marek Lipiński, Leszek Jeromin, Kamil Burzyński, Waldemar Różański

II Klinika Urologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi

streszczenie

Wprowadzenie. Metoda fotodynamicznego diagnozowania nowotworów jest najdokładniejszym sposobem obrazowania tkanki nowotworowej. Jest to sposób znany na świecie, lecz stosowany w praktyce klinicznej w pojedynczych, wysoce wyspecjalizowanych, ośrodkach. Pęcherz moczowy jest narządem umożliwiającym wprowadzenie źródła światła do wnętrza i ekspozycję na promieniowanie całej wewnętrznej warstwy nabłonkowej. Warstwa ta stanowi miejsce powstawania zmian nowotworowych pęcherza moczowego.

Cel pracy. Celem pracy była ocena wartości diagnostyki fotodynamicznej pęcherza moczowego u chorych po ureteronefrektomii z powodu nowotworów urotelialnych miedniczki nerkowej oraz moczowodu.

Materiał i metody. W latach 2001-2005 fotodynamicznemu diagnozowaniu pęcherza moczowego poddano siedemnastu chorych (dziewięciu mężczyzn i osiem kobiet) po usunięciu nerki i moczowodu z powodu obecności nowotworu z nabłonka przejściowego miedniczki nerkowej i moczowodu. U wszystkich wykonano cystoskopię w świetle białym i ultrafioletowym. Wszystkie badania fotodynamiczne przeprowadzono po instylacji dopęcherzowej roztworu kwasu 5-aminolewulinowego podanego do światła pęcherza 90 do 120 minut przed cystoskopią. Do oceny efektu fotodynamicznego stosowano światło lampy ksenonowej D-Light Storz, a dla zobrazowania wyników stosowano optykę wyposażoną w odpowiednie filtry i kamerę Storz systemu PDD. Badanie PDD wykonano trzy miesiące po ureteronefrektomii, następnie w pierwszym roku obserwacji w odstępach trzymiesięcznych. Jeśli nie stwierdzono zmian w obrazie pęcherza moczowego, wówczas wykonywano PDD co sześć miesięcy przez dwa lata, a w kolejnych - raz w roku.

Wyniki. U sześciu chorych stwierdzono wyłącznie w PDD zmiany podejrzane o rozwój nowotworu. Po trzech miesiącach u jednego TaG3 i u 1Cis po sześciu miesiącach u kolejnych trzech (u dwóch Cis, u jednego TaG2) Po dwunastu miesiącach u jednego TaG2. Zmiany nowotworowe likwidowano na drodze elektroresekcji (czterech pacjentów) lub ablacji laserem holmowym (dwóch pacjentów).

Wnioski. Mała liczba chorych nie pozwala na wysnucie ostatecznych wniosków, jednak można powiedzieć, iż badanie PDD pozwala na prawidłową ocenę i wykrycie zmian nowotworowych w pęcherzu moczowym u chorych po ureteronefrektomii.