KOD: 12.2 - Zastosowanie matrycy kolagenowej (Pelvicol) do leczenia nietrzymania moczu (NM) - doniesienie wstępne
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 2006/59/Suplement 1.

autorzy

Mariusz Blewniewski, Michał Markowski, Waldemar Różański

II Klinika Urologii UM, WSS im. M. Kopernika w Łodzi

streszczenie

Wprowadzenie. Obecnie w urologii i ginekologii do leczenia operacyjnego wysiłkowego nietrzymania moczu (WNM) stosowane są materiały syntetyczne i biologiczne. Tworzą one ,,rusztowanie" dla przenikającej je tkanki włóknistej. Wśród biomateriałów należy wyróżnić materiały ksenogeniczne, których przedstawicielem jest Pelvicol - kompleks bezkomórkowy kolagenu z włóknami elastynowymi, uzyskanym ze skóry świńskiej. Z piśmiennictwa wynika, że pelvicol wykazuje dużą skuteczność jako sling podcewkowy w leczeniu WNM.

Cel pracy. Celem pracy była ocena skuteczności zabiegu podwieszania cewki moczowej paskiem Pelvicolu w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet.

Materiał i metody. Od października 2004 roku do stycznia 2006 roku wykonano 21 zabiegów leczenia nietrzymania moczu u kobiet stosując zabieg podwieszający cewkę moczową z użyciem taśmy Pelvicolu. U piętnastu kobiet potwierdzono WNM, u sześciu nietrzymanie moczu o typie mieszanym potwierdzone w badaniu urodynamicznym. U wszystkich kobiet występował II stopień nietrzymania moczu, bez cech wypadania narządu rodnego. Dla sześciu kobiet był to drugi zabieg wykonany z powodu NM. Wiek operowanych chorych wynosił od 55 do 80, średnio 68 lata. Rozpoznanie WNM ustalano na podstawie wywiadu - kwestionariusze (IIQ-7, UDI-6, VAS), badania ginekologicznego (próba kaszlowa, test Bonneya), USG układu moczowego z oceną tylnego kąta pęcherzowo-cewkowego, badania urodynamicznego. Przed zabiegiem oceniano również body mass index (BMI). Przeciętny czas trwania zabiegu to około 20 min., a pobyt w szpitalu - dwa dni. Okres obserwacji operowanych kobiet wynosił od jednego do dwunastu miesięcy. Wizyty kontrolne odbywały się w 1., 3., 6., 12. miesiącu. U kobiety po zabiegu oceniano jakości życia za pomocą skali VAS. Oceniano również szybkość gojenia się rany pooperacyjnej i zgłaszane dolegliwości.

Wyniki. Wszystkie pacjentki dobrze zniosły zabieg, nie obserwowano istotnych powikłań śród lub pooperacyjnych, takich jak uszkodzenie pęcherza czy cewki moczowej lub dużych naczyń. Po zabiegu chore otrzymywały profilaktyczne środki odkażające dopochwowo. Wyleczenie uzyskano u osiemnastu kobiet (85,7%), poprawę u trzech (14,3%). Obserwowano objawy parć naglących, które wystąpiły u pięciu kobiet (23,8%), bezpośrednio po zabiegu i ustąpiły po zastosowaniu leczenia antycholinergikami. Jedna kobieta z typem mieszanym nietrzymania moczu wymagała nadal podawania antycholinergików. U jednej chorej wystąpiło okresowe zaleganie moczu po mikcji (200 ml), które ustąpiło po czasowym założeniu cewnika do pęcherza moczowego. W skali VAS, oceniającej jakość życia, kobiety potwierdziły obiektywną zdecydowaną poprawę w trzymaniu moczu; jedna kobieta zgłaszała nieznaczne popuszczanie rano, kiedy po nocy wstawała z łóżka.

Wnioski. Uzyskane wyniki pozwalają stwierdzić, że metoda leczenia WNM za pomocą paska Pelvicolu jako slingu podcewkowego jest zabiegiem małoinwazyjnym, bezpiecznym i skutecznym również w przypadkach nawrotowych. Mała inwazyjność zabiegu pozwala skrócić pobyt w szpitalu i stwarza możliwości szybszego powrotu operowanych do pełnego zdrowia. Mała grupa kobiet i krótki okres obserwacji nie pozwalają na sformułowanie ostatecznych wniosków.