PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

Sprawozdanie z 43. Zjazdu Niemieckiego Towarzystwa Urologicznego, Berlin 18-21.09.1991
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1992/45/2.

autorzy

Mirosław Kazoń, Bolesław Kuzaka
Z Kliniki Urologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego
w Warszawie
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. M. Kazoń Z Kliniki Urologii Akademii Medycznej w Warszawie Kierownik Kliniki: prof. zw. dr hab. med. T. Krzeski

Zjazd odbył się w Międzynarodowym Centrum Kongresowym, olbrzymim, nowoczesnym, mieszczącym ponad 50 sal obrad budynku.

Zjazd zorganizował prof. Theodor Senge Kierownik Kliniki Urologii w Bochum.

Otwierając obrady, pierwszego po Zjednoczeniu Niemiec Kongresu Urologów, prof. Senge podkreślił, że Berlin przez dziesiątki lat był Mekką urologów niemieckich, z tym miastem związana jest działalność najwybitniejszych urologów takich jak m.in.: Kasper, Israel, von Lichtenberg.

Ograniczymy się do podania nowości.

W wyniku badań doświadczalnych nad impotencją stwierdzono, że nawet przy zwolnieniu przepływu krwi w aorcie brzusznej o 50,0% dochodzi do wzwodu, podczas gdy przy zwolnieniu przepływu o 75,0% wzwód nie występuje.

W zestawie badań u tych chorych, obok oznaczenia lipidów i hormonów w surowicy krwi i sonografii Dopplerowskiej, wykonuje się nawet biopsję tkanek prącia.

W leczeniu impotencji obok operacji naczyniowych i farmakoterapii ważną rolę odgrywa psychoterapia. Przy zwłóknieniu ciał jamistych jedyną rozsądną metodą leczenia jest wszczepienie protez.

Rubben przedstawił obecny stan chemioterapii w raku pęcherza moczowego. Podkreślił, że methotrexat i cisplatina należą do najskuteczniejszych leków. Stosowanie schematów MVAC i MVC prowadzi do remisji kompletnej guza u 25,0% chorych — chemioterapia nie może jednak zastąpić cystektomii.

Są doniesienia o chemioopornych guzach nowotworowych. W 1985 roku grupa Gottesmana i Pastana z National Cancer Institute odkryła gen o nazwie MDRI, który przekazuje chemorezystencję tkankom nowotworu. Nie ustalono, które leki hamują chemiooporność.

Diagnostyka prenatalna. Operacje śródmaciczne u przeważającej liczby chorych nie są konieczne i są związane przeważnie z dużym ryzykiem. Postuluje się odbarczenie górnych dróg moczowych przed, a leczenie operacyjne wad urologicznych dziecka, po porodzie.

W grupie referatów omawiających nowotwory nerek podkreślono, że stosowanie badań ultrasonograficznych umożliwia wczesne rozpoznawanie raków o stopniu zaawansowania Tj-T2. W tym stadium choroby na popularności zyskała częściowa nefrektomia.

Opinie na temat porównywalnej długości przeżycia chorych po nefrektomii radykalnej i częściowej zostały krytycznie ocenione uwagą, że ostateczną ocenę na ten temat będzie można wydać po 20-letnich badaniach. Wykonywanie adrenalektomii przy małych guzach, zlokalizowanych w dolnym biegunie, nie jest konieczne.

Nieliczne doniesienia na temat chemio- i immunoterapii przerzutowego raka nerki nie są zbyt optymistyczne a wyniki leczenia rozbieżne.

Rak stercza. Omówiono znaczenie transrektalnej sonografii i oznaczania PSA dla wczesnego rozpoznawania. Bruel i współpracownicy z Monachium wykazali na podstawie ponad 100 radykalnych prostatektomii, że ani transrektalne USG, TK i PSA nie pozwoliły na dokładne oznaczenie stopnia zaawansowania guza i w około 60,0% chorych było to „overstaging\\\". Niektórzy z autorów są zdania, że lepsze wyniki zależą od aparatury inni, że od doświadczenia badającego.

Wirth z Wiirzburga przedstawił wyniki 382 radykalnych prostatektomii u chorych ze stopniem zaawansowania TJ-TJ. Uzyskał 65,7% przeżyć 10-letnich w stadium pT3pN0M0.

Tunn z Offenbach uzasadniał, że 2-miesięczna Supresja androgenowa przed radykalną prostatektomią zmniejsza objętość stercza o około 39,0%.

W taktyce operacyjnej wiele uwagi poświęca się oszczędzaniu pęczków naczynio-wo-nerwowych. Przy umiejscowieniu guza w jednym płacie można oszczędzić nerwy biegnące do drugiego pląta.

Naciekanie pęcherzyków nasiennych daje zdecydowanie zlą prognozę. Wybitnie złą prognozę mają też chorzy w stadium T3-T4.

Kombinacja LH-RH analogów i antyandrogenów, zapoczątkowana przez Tunna jest dość pewną blokadą na poziomie komórek nowotworowych. Obustronna orchidektomia w stadium Tl z przerzutami do węzłów nie jest wystarczająca i należy zastosować inne, dodatkowe metody leczenia. Chemioterapia w raku stercza daje głównie subiektywną poprawę, w postaci ustąpienia lub zmniejszenia bólów.

Heidenreich z Koblencji opisał 7 chorych z guzami obu lub jedynego jądra. Wykonał u nich wyłuszczenie guza i napromieniał lub tylko napromieniał {Seminoma, Ca in situ, Ca embryonale). Po 12-tu miesiącach u żadnego z nich nie stwierdzono wznowy, wszyscy byli bezpłodni, ale nie wymagali substytucji hormonalnej.

Kamica moczowa i ESWL. Opublikowano prace doświadczalne wpływu fal o wysokiej częstotliwości na jajnik szczura; nie zanotowano istotnych zmian.

U 36 ciężarnych, poddanych ESWL, zbadanych retrospektywnie, nie znalazł Yieweg żadnych wzmożonych cech mutageniczności.

Liczba zabiegów dodatkowych po ESWL w przypadkach nerki pojedyńczej jest większa, a w przypadkach leczenia ESWL kamicy nieskomplikowanej oraz z jałowym moczem antybiotykoterapia jest zbędna.

Hojbauer z Wiednia przedstawił znakomite wyniki leczenia kamicy moczowodowo-nerkowej przy pomocy lasera Kandela.

Engelmann z Herne podał, że operowani przez niego chorzy z powodu gruczolaka stercza wyżej oceniają wyniki adenomektomii niż TURP.

W grupie referatów, omawiających techniki przezskórne i endourologiczne, przedstawiono prace o laparoskopowej miedniczej limfadenektomii.

Rosdy z Budapesztu przedstawił wyniki przezskórnego wycięcia torbieli nerkowych.

Wilbert z Tubingen uważa, na podstawie wyników 419 URS, że jest to metoda leczenia najbardziej właściwa po nieudanym ESWL.

Liedl z Monachium wykonał trzykrotnie rozcięcie zwężenia moczowodowo-jelitowego przy pomocy zabiegu endoskopowego zstępującego.

Ogólnie należy uznać, że przyszłość urologii niemieckiej opiera się na niepohamowanym rozwoju nowych technik endourologicznych, nieskrępowanym rozwoju sprzętu i zastosowaniu radykalnych operacji w onkologii z zastosowaniem rekonstrukcji z użyciem pętli jelita.

W obradach Kongresu Niemieckich Urologów brała czynny udział liczna grupa Polaków: A. Antoniewicz, A. Borkowski, A. Borówka, W. Duda, J. Jeromin, M. Kazoń, T. Krzeski, B. Kuzaka, A. Noga, A. Szkodny, J. Zieliński.

Polacy mieli 4 wystąpienia: 2 referaty omawiające angiomyolipoma {Kazoń — Klinika Urologii CMKP Warszawa, Borkowski — Klinika Urologii AM Warszawa) i 2 plakaty dotyczące korekcji po ureterokalikostomii i wartości USG w rozpoznawaniu guzów moczowodu {Kuzaka — Klinika Urologii AM Warszawa).

Imprezy towarzyszące. Otwarcie Kongresu miało piękną oprawę muzyczną, którą zapewnili polscy filharmonicy: 80-osobowa orkiestra odegrała utwory Bacha, Brahmsa, Musorgskiego, Moniuszki, Smetany; wszystkich wykonawców nagrodzono rzęsistymi brawami. W operze berlińskiej, z okazji roku Mozartowskiego odbył się wieczór oper tego kompozytora.

Ze względu na czołowe miejsce urologii niemieckiej i bliskie Polsce sąsiedztwo, udział jeszcze liczniejszy polskich urologów w zjazdach urologów niemieckich, jest pożądany teraz i w przyszłości.

adres autorów

prof. dr hab. med. Mirosław Kazoń
00-562 Warszawa, ul. Odolańska 32.