Własny sposób umocowania cewnika balonowegow przypadkach krwawienia z loży gruczolaka lub szyi pęcherza
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1979/32/2.

Obfite krwawienia, szczególnie późne, z loży po prostatektomii lub po operacjach na szyi pęcherza mogą doprowadzić do konieczności reope-racji. Powtórne otwieranie pęcherza najczęściej w środowisku zakażo­nym w poważnym stopniu obciąża dodatkowo chorego. Rzadko tylko uda­je się odnaleźć i podkłuć krwawiące naczynia. W większości przypadków operacja kończy się na wytamponowaniu loży i wytworzeniu przetoki nadłonowej. Tamponowanie w znacznym stopniu utrudnia opanowanie zakażenia i w najlepszym razie tylko przedłuża pobyt chorego w szpi­talu. Istnieje wiele sposobów zachowawczego tamowania późnych krwa­wień z pęcherza. Najczęściej stosowanymi są: 1. Przepłukiwanie pęche­rza gorącym płynem, 2. Płukanie pęcherza pod stałym przepływem, 3. Wpuszczanie do pęcherza gorącego, stężonego roztworu cukru, 4. Ucis­kanie szyi pęcherza cewnikiem balonowym. Osobiście, jeżeli wymienio­nymi sposobami nie uzyskuję opanowania krwawienia, zakładam cew­nik balonowy o dużej pojemności balonika najchętniej Dufour'a. Balo-nik wypełniam 30—40 ml płynu, a następnie cewnik mocno naciągam jednocześnie odciągając prącie ku górze. Osoba pomagająca nakleja okrężnie na cewnik przy samym ujściu zewnętrznym cewki pasek pla­stra, przez co wytwarza mankiet uniemożliwiający cofnięcie się cewni­ka i powodujący silne dociskanie balonika do loży i szyi (Ryc. 1, 2).

Po kilku godzinach plaster należy odkleić j wypuścić część płynu z balonika. Krwawienia najczęściej nie ma. Może zdarzyć się, że balonik uciśnie ujścia moczowodów i wystąpi skąpomocz. Po zdjęciu plastra z cewnika diureza szybko wyrównuje się.

Postępowanie takie niczym nie zagraża choremu i jeżeli nie zatrzyma krwawienia nie wpływa ujemnie na tok dalszego leczenia. Sposobu te­go użyłem kilkakrotnie z dobrym skutkiem. Dla ilustracji przedstawiam krótki opis przypadku.

Chory K. K. lat 61 NHCh 17478/616/76 był operowany z powodu kamienia w pę­cherzu w dniu 17 grudnia 1976 r. Pozaotrzewnowo otworzono pęcherz i usunięto kamień wielkości śliwki. Ujście wewnętrzne cewki bliznowate z trudem przepuszcza opuszkę małego palca. Przerostu stercza nie stwierdzono. Z szyi pęche­rza nożem elektrycznym wycięto klin. Krwawienia prawie nie było. Pęcherz zaszy­to, pozostawiając cewnik wyprowadzony przez cewkę. Po 10 dniach pęcherz za­gojony, usunięto cewnik. Chory po usunięciu cewnika oddaje swobodnie żółty mocz. 31 grudnia 1976 w dwa tygodnie po operacji i w cztery dni po wyjęciu cew­nika chory w nocy gwałtownie zakrwawił z pęcherza. Pęcherz wypełnił się skrze­pami. Do pęcherza założono gruby cewnik Couvelaire'a, skrzepy odessano. Płuka­nie pęcherza roztworem argentum nitricum, gorącym płynem, wpuszczenie na 10 minut gorącego, stężonego roztworu cukru oraz założenie cewnika Dufoura z balonikiem wypełnionym 40 ml płynu nie zatrzymało krwawienia. Przez cewnik wypływa krew krzepnąca natychmiast na podstawionej nerce. Jako ostatnią pró­bę zachowawczego zatamowania krwawienia naciągnięto cewnik odciągając prącie i naklejając okrężnie pasek plastra. Krwawienie ustało. Choremu przetoczono 1000 ml krwi i podano 4,0 Kwasu e-aminokapronowego. Po 8 godzinach zdjęto plaster z cewnika i zmniejszono balonik. Chory nie krwawi a mocz szybko oczysz­cza się. Po dziesięciu dniach usunięto cewnik, a po czternastu wypisano chorego wyleczonego.

W dostępnej literaturze nie spotkałem opisu podobnego sposobu ta­mowania krwawienia i to skłoniło mnie do ogłoszenia go.