PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

List w sprawie pracy J. Darewicza i L. Gałki: Podwiązanie żyły grzbietowej prącia głębokiej w leczeniu impotencji (Urologia Polska, 1990, 43, 2, 82)
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1992/45/1.

autorzy

Robert Górecki
Klinika Urologii AM w Warszawie

WIELCE SZANOWNY PANIE REDAKTORZE!

Pragnę podzielić się kilkoma uwagami, jakie nasunęły mi się po przeczytaniu artykułu J. Darewicza i L. Gałka pt. „Podwiązanie żyły grzbietowej prącia głębokiej w leczeniu impotencji\\\" (Urologia Polska, 1990, 43, 2, 82-85).

Autorzy przedstawiają swoje doświadczenia w leczeniu impotencji przy zastosowaniu operacyjnego podwiązania żyły grzbietowej prącia głębokiej i stwierdzają, że w/w operacja nie daje dobrych wyników odległych. Rozbieżności w publikowanych ten temat pracach nakłoniły do analizy przyczyn niepowodzeń wielu operacji żylnych w leczeniu impotencji. Weiske uważa, że powodzenie tego typu operacji zależy przede wszystkim od prawidłowego ustalenia wskazań, które powinny opierać się na wynikach farmakokawernozometrii (1). Badanie to powinno być wykonane przed kawernozografia. Kawernozometrią pozwala na pomiar przepływu indukcyjnego (induction flow) potrzebnego do wywołania wzwodu oraz przepływu koniecznego dla utrzymania ciał jamistych we wzwodzie (maintenance flow) (1, 2, 3). Ten ostatni parametr ma istotne znaczenie dla określenia stopnia niewydolności żylnej. W kawernozometrii wykonywanej po injekcji papaweryny lub prostaglandyny El przyjmuje się następujące kryteria oceny wartości przepływu utrzymującego wzwód ciał jamistych prącia (maintenance flow):

— wartości przepływu poniżej 15 ml/min, uważane są za prawidłowe,

— przepływ w zakresie 15 ml/min. — 30 ml/min, nasuwa podejrzenie możliwości istnienia

przecieku żylnego.

— wartości przepływu powyżej 30 ml/min, uważa się za patologiczne, co jest równoznaczne z rozpoznaniem niewydolności ciał jamistych (przecieku żylnego) (1).

Na podstawie 200 badań kawernozograficznych (farmakokawernozograficznych) Weiske stwierdził izolowany przeciek żylny poprzez żyłę grzbietową prącia głęboką jedynie u 10% chorych. 148 chorych (74%) miało przeciek żylny, w którym uwidoczniono więcej niż jedną nieprawidłową drogę odpływu (najczęściej bo aż u 72% badanych z włączeniem żył głębokich prącia). Autor ten uważa, że wartości przepływu potrzebnego do utrzymania erekcji powyżej 70 ml/min, świadczą o masywnym przecieku żylnym niemożliwym do usunięcia poprzez operacyjne podwiązanie żyły (żył). U tych chorych Weiske zaleca wszczepienie protez ciał jamistych jako leczenie z wyboru.

Jeśli odnieść powyższe stwierdzenia do pracy Darewicza i Gałka zwraca uwagę fakt, że nie podano wyników kawernozometrii. Jeżeli przyjąć, że podana dla kawernozografii dynamicznej wartość przepływu 120 ml/min, była przepływem utrzymującym wzwód ciał jamistych, to w zestawieniu z podaną wyżej wartością graniczną 70 ml/min, proponowaną przez Weiske operacje te były skazane na niepowodzenie. Autorzy artykułu w Urologii Polskiej podają, że na radiogramach operowanych chorych uwidoczniły się nieprawidłowe drogi odpływu żylnego poprzez splot pęcherzowo-sterczowy Santoriniego jak i żyłę sromową wewnętrzną, które stanowią drogę odpływu dla żyły grzbietowej prącia głębokiej jak i dla żył głębokich prącia. Można przypuszczać, że wczesne niepowodzenia operacyjnego podwiązania żyły grzbietowej prącia głębokiej dotyczyły chorych, u których pierwotnie istniał przeciek zarówno poprzez żyłę grzbietową prącia głęboką jak i przez żyły głębokie prącia.

piśmiennictwo

  1. 1.Weiske W.-H.: Pharmakokavernosometrie und Pharmakokavernosographie bei erektiler Dysfunktion.
  2. Urologe A, 1990, 29, 126.
  3. 2.Wespes E., Delcour C, Struyuen J., Schulman CC: Pharmacocavernometry-cavernography in
  4. impotence. Brit. J. Urol., 1986, Vol. 56, 429-433.
  5. 3.Stief C: Erektile Dysfunktion. F.M. WIEST + CO„ 1990.

adres autorów

Robert Górecki
Klinika Urologii AM w Warszawie
ul. Lindleya 4
02-005 Warszawa