english version wersja do druku
	kwartalnik ISSN 0500-7208 Czasopismo punktowane przez KBN, Index Copernicus oraz w bazie GBL

Wprowadzenie endoprotezoplastyki urologicznej zdecydowanie zwiększyło moż- liwości terapeutyczne i spowodowało, iż często tam gdzie zawiodły metody konwen- cjonalne można uzyskać pozytywne wyniki leczenia (2, 4). Niekwestionowana jest przydatność sztucznych zwieraczy w leczeniu pełnego nietrzymania moczu potwier- dzona wieloletnimi obserwacjami (3). Wprowadzone zaś ostatnio siatkowe protezy pozwalają na utrzymanie drożności cewki moczowej i stosowane sa zarówno przy leczeniu zwężeń jak i przy leczeniu łagodnego przerostu stercza (1, 5). Opis przypadku

Chory 66 letni przyjęty do Oddziału z cewnikiem cystostomijnym z powodu całkowitego zatrzymania moczu. Przed rokiem miał wykonaną radykalną prostatektomię z powodu Ca wykrytego podczas badania histopatologicznego skrawków uzyskanych podczas przezcewkowej elektroresekcji gruczolaka stercza. Podczas operacji radykalnej prostatektomii doszło do powik- łania w postaci uszkodzenia zwieracza zewnętrznego. Chory nie trzymał moczu a następnie, w krótkim czasie kilkunastu dni doszło do zatrzymania moczu z powodu blizny zamykającej połączenie cewkowo-pęcherzowe.

W związku z powyższą sytuacją wykonano dwukrotną nieudaną próbę endoskopowego udrożnienia cewki moczowej. Trzecią próbą leczenia chirurgicznego była operacja Y — V szyi pęcherza, która niestety również nie powiodła się.

W Oddziale Neuro-Urologii Stołecznego Zespołu Rehabilitacji badaniem endoskopowym stwierdzono silne zbliznowacenie tylnej cewki, brak zwieracza zewnętrznego oraz zarośnięcie połączenia cewkowo-pęcherzowego na odcinku około 1,5 cm.

W pierwszym etapie leczenia chirurgicznego dokonano endoskopowego udrożnienia zaroś- niętego odcinka cewki przy użyciu uretrotomu optycznego oraz jednoczasowej elektroresekcji bliznowatych tkanek aż do uzyskania prawidłowego kalibru cewki. W materiale wysłanym do badania histopatologicznego nie stwierdzono patologii nowotworowej. Drugi etap leczenia polegał ńa implantacji w miejsce połączenia cewkowo-pęcherzowego siatkowej protezy UroLume w celu zapobiegnięcia nawrotowi zwężenia.

Trzeci etap leczenia nastąpił po 6 miesiącach i stwierdzeniu, iż nie ma tendencji do zmniejszania światła protezy a polegał on na implantacji sztucznego zwieracza AUS 800 na część opuszkową cewki moczowej. Po trzech tygodniach deaktywacji niezbędnej dla wytworzenia krążenia obocznego, uruchomiono mechanizm zwieracza uwalniając chorego od konieczności używania cewnika zewnętrznego. Obie operacje, tak jak wszystkie endoprotezoplastyki zostały wykonane w osłonie antybiotykowej. W rok po ostatniej operacji badanie kontrolne wykazało bardzo dobrą tolerancję obu protez, brak objawów infekcji, poprawne położenie protez w obrazie radiologicznym, prawidłowe wartości przepływu cewkowego w badaniu urodynamicznym oraz pełną kontrolę nad mikcją przy częstotliwości oddawania moczu w dzień co 2-3 godziny.

Wydaje sie, iż uzyskany wynik leczenia należy uznać za bardzo dobry

1. 1. Buczyński A.Z.: Siatkowe protezy urologiczne UroLume w leczeniu nawrotowych zwężeń cewki moczowej. Urol. Pol. 1993 (w druku) — 2. Mirloy E.J.G., Chapple, CR., Cooper J.E. i wsp.: A now treatment for urethral structures. Lancet, 1988, I, 1424- 1427. —
2. 3. Mundy, A.R.: Artificial sphincters. Brit. J. Urol. 1991, 67, 225-229. —
3. 4. Scott F.B., Bradley W.E., Timm G.W.: Urology. 1973, 1, 252-259. —
4. 5. Williams G.:Stents in the lower urinary tract. Eur. Board. Urol. 1992, 1, 11, 82-87.

dr n. med. Andrzej Zbigniew Buczyński
Stołeczny Zespół Rehabilitacji, Oddział Neuro-Urologii
05-511 Konstancin, ul. Wierzejewskiego 12