PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

Ocena wpływu litotrypsji pozaustrojowej (ESWL) na czynność nerek na podstawie parametrycznych obrazów klirensu nerkowego
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 2008/61/Supl. 1.

autorzy

Tomasz Konecki, Izabela Frieske, Jacek Kuśmierek, Marek Sosnowski
I Klinika Urologii UM w Łodzi, Uniwersytecki Szpital Kliniczny nr 2 im. WAM w Łodzi
Zakład Medycyny Nuklearnej UM w Łodzi

streszczenie

Wprowadzenie.

Litotrypsja pozaustrojowa (ESWL) jest jedną z podstawowych metod leczenia kamicy nerkowej, która zyskała szerokie zastosowanie jako metoda nieinwazyjna i skuteczna. W badaniach eksperymentalnych na modelach zwierzęcych wykazano jednak obecność histologicznych zmian pourazowych w nerkach po zabiegu ESWL, które mogą niekorzystnie wpływać na czynność narządu.

Cel pracy.

Wykrycie i ocena uszkodzeń miąższu kory nerki oraz zaburzeń jej funkcji po wykonanym zabiegu ESWL w przebiegu leczenia kamicy nerkowej.

Materiały i metody.

Badaniu prospektywnemu poddano 44 chorych z nieleczoną dotychczas kamicą nerkową o wielkości złogu od 10 do 20 mm oraz brakiem zastoju moczu w nerce w badaniu ultrasonograficznym i urografii. U chorych wykonano zabieg ESWL z wykorzystaniem litotryptora Lithostar Modularis Vario, stosując jednakową całkowitą energię przypadającą na zabieg. Przed zabiegiem oraz tydzień i miesiąc po nim u wszystkich chorych wykonano renoscyntygrafię, po podaniu 99mTc-EC o aktywności 130MBq, wraz z oznaczeniem klirensu osoczowego metodą wielopróbkową. Oceny uszkodzeń miąższu kory nerki dokonano w oparciu o badanie renoscyntygraficzne, wykorzystując metodę tworzenia parametrycznych obrazów klirensu nerkowego, która została opracowana na podstawie teorii Patlaka-Rutlanda w Zakładzie Medycyny Nuklearnej w Łodzi i przedstawia rozmieszczenie klirensu nerkowego w obrębie narządu. U chorych, u których w miesięcznej obserwacji stwierdzono utrzymywanie się zaburzeń funkcji nerki, powtarzano badanie 3 miesiące po zabiegu.

Wyniki.

Ocenie poddano grupę 20 chorych, u których uzyskano aktualnie pełen zestaw badań kontrolnych. Analiza parametrycznych obrazów klirensu nerkowego wykazała u 10 (50%) chorych pogorszenie regionalnej funkcji poddanej zabiegowi nerki, które ustąpiło u 8 (40%) chorych w miesiąc, a u pozostałych 2 (20%) w 3 miesiące po zabiegu. U 10 (50%) chorych nie wykazano zmian w dystrybucji klirensu nerkowego po ESWL w obrębie narządu w porównaniu z okresem sprzed zabiegu. Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w zakresie pozostałych parametrów renoscyntygraficznych, określających funkcję miąższu nerki.

Wnioski.

Wyniki wskazują, że u chorych poddanych zabiegowi ESWL dochodzi do pogorszenia regionalnej funkcji nerek, które ma charakter ustępujący w dłuższym okresie obserwacji.