english version wersja do druku
	kwartalnik ISSN 0500-7208 Czasopismo punktowane przez KBN, Index Copernicus oraz w bazie GBL

Wszystkie techniki częściowego wycięcia nerki można podzielić na dwie grupy: 1) poprzeczna resekcja miąższu nerkowego, 2) klinowa re­sekcja miąższu nerkowego (6).

Murphy i Best w roku 1957 (5) oraz Niederhdusern w 1961 r. (4) wy­kazali w doświadczeniach na zwierzętach, że lepiej goją się rany i mniej traci się miąższu po poprzecznej resekcji bieguna nerki w porównaniu z resekcją klinową. Popularność metody poprzecznego wycięcia bieguna nerki wzrosła od czasu ogłoszenia prac ww autorów (1, 3). Niektórzy autorzy uważają, że tylko metodą poprzecznego wycięcia bieguna nerki można uzyskać dobre wyniki (1, 5). W dalszym ciągu jednak wielu uro­logów posługuje się obydwiema technikami. Skłoniło to nas do porów­nania wyników bezpośrednich i późnych u chorych, którym operacyjnie usunięto biegun nerki dwoma różnymi sposobami. Przebadano 52 cho­rych, którzy w okresie 1972—1976 r. mieli wykonaną operację częścio­wego wycięcia nerki, w tym 28 sposobem poprzecznej resekcji nerki (grupa I) i 24 metodą resekcji klinowej (grupa II). Najczęstszym wska­zaniem do częściowego wycięcia nerki była w obydwu grupach kamica. Określano wiek, płeć, wskazania do zabiegu. U niektórych chorych usta­lono rodzaj wykonanych uprzednio operacji na nerce oraz wykonane za­biegi w tym samym akcie operacyjnym, stwierdzano obecność zakaże­nia układu moczowego oraz śledzono wyniki badań histopatologicznych (2). Na tej podstawie ustalono, że obydwie grupy stanowią materiał wy­starczająco jednorodny dla celów porównawczych.

Wszystkim badanym wykonano kontrolną urografię, analizę moczu, morfologię krwi, oznaczono poziom mocznika i kreatyniny w surowicy krwi, wykonano posiewy bakteryjne moczu, wielokrotnie mierzono ciś­nienie tętnicze krwi oraz prześledzono powikłania pooperacyjne (2). Mimo istnienia jednakowych warunków w jakich wykonywany był za­bieg polegający na częściowym wycięciu nerki, wyniki dwóch grup cho­rych są wyraźnie od siebie różne. W grupie II stwierdzono większą liczbę powikłań pooperacyjnych niż w grupie I. W szczególności w grupie I ani razu nie było konieczności usunięcia nerki w wyniku wykonanego zabiegu operacyjnego. Natomiast w grupie II 4 chorych utraciło nerki: 2 — w następstwie krwotoków, a pozostałych 2 z powodu utrzymujących się przetok moczowych. W grupie I nieznaczne krwawienie wystąpiło tylko u 1, ustąpiło ono po kilku godzinach, natomiast w grupie II — u 2. W grupie I u żadnego chorego nie stwierdzono utrzymującej się przetoki moczowej, w II grupie miały miejsce 3 przetoki moczowe wyleczone zachowawczo. Powikłania w postaci nadciśnienia tętniczego (1 przypa­dek), zakażenia rany pooperacyjnej (4 przypadki) oraz kamicy nawro­towej (1 przypadek) wystąpiły w obydwu grupach u identycznej liczby chorych. Średni czas pobytu w szpitalu od wykonania zabiegu był zna­cznie krótszy w grupie I i wynosił — 18,6 dni w porównaniu z grupą II, gdzie ten sam czas wynosił 28,2 dni.

Przedstawione wyniki leczenia operacyjnego i porównanie ich w dwóch grupach świadczą wyraźnie na korzyść stosowania metody poprzecznego wycięcia bieguna nerki.

1. F'xlimon C., Stancu N., Ardeleanu G., Diaconu E., Minea 1.: Quellques con-sideration techniąues sur la nephrectomie partielle. J. Urol. Nephrol., 1975, 81, 385—390.
2. Hampel J.: Porównanie wyników operacji wycięcia bieguna nerki metodą poprzeczną z metodą klinową. Praca doktorska, Katowice 1977.
3. Mazurek L. J.: Gruźlica układu moczowego i męskich narządów płciowych. PZWL, 1974.
4. Niederhausern W.: La nephrectomie partialle transversale. Urol. Int., 16, 65—76, 1963.
5. Oravisto K. j,: Transverse partial nephrectomy. Acta Chir. scand., 1965, 130, 331—334.
6. Williams D. F., Schapiro A. E., Arconti J. S., Goodwin W. E.: A new techniąue of partial nephrectomy. J. Urol., 1967, 955—960.

Jerzy Hampel
Oddział Urologiczny Wojewódzkiego Szpitala Ze­spolonego w Opol
ul. Katowicka 64
45-060 Opole