 |
|
||
|
kwartalnik ISSN 0500-7208 Czasopismo punktowane przez KBN, Index Copernicus oraz w bazie GBL |
PLASTYKA TRANSPOZYCJI PRĄCIOWO-MOSZNOWEJ
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1985/38/3.
autorzy
- Marek Orkiszewski, Jerzy Harasymczuk
- Z Kliniki Chirurgii Dziecięcej Instytutu Pediatrii w Poznaniu
Kierownik Kliniki: doc. dr hab. med. W. Zieliński Dyrektor Instytutu, doc. dr hab. med. W. Krawczyński
streszczenie
- Opisano metodę leczenia operacyjnego transpozycji mosznowo-prą-ciowej według sposobu Glenna i Andersona. Operacją wykonano z powodzeniem u 2,5-letniego chłopca z towarzyszącym spodziectwem mosz-nowo-kroczowym. Operacja jest godna polecenia ze względu na dobry wynik kosmetyczny i prostotę znacznie ułatwiającą rekonstrukcję cewki moczowej.
Transpozycja, czyli przemieszczenie prąciowo-mosznowe, jest wadą wrodzoną polegającą na tym, że moszna znajduje się po stronie grzbietowej prącia. Wykazuje ono znaczne zagięcie brzuszne z obecnością struny zaginającej i spodziectwo. Wada powstaje w 9 do 10 tygodnia życia wewnątrzmacicznego, kiedy fałdy wargowo-mosznowe nie przemieszczą się w stronę doogonową i nie ulegną zamknięciu w linii środkowej w jeden worek mosznowy (ryc. 1).
Wada jest rzadka. Do 1972 roku opisano 23 tego rodzaju obserwacje (6). Postacie częściowej transpozycji są nieco częstsze.
W 1956 roku opisano metodę leczenia operacyjnego, polegającą na rozdzieleniu podłużnym moszny i zeszyciu jej poniżej prącia (2). Następnie w 1971 roku Datta i wsp. wykonali obustronną plastykę moszny typu V?Y (1). U naszego chorego zastosowaliśmy sposób przedstawiony przez Glenna i Andersona ze względu na jego prostotę i dobry wynik kosmetyczny (3, 4).
Opis metody: chorego układamy na wznak płasko na stole operacyjnym. Wykonujemy cięcie okalające mosznę od góry i następnie na granicy skóry prącia i moszny w kierunku ujścia zewnętrznego cewki moczowej. Należy zwrócić uwagę na pozostawienie dostatecznie szerokiego płata skórnego na grzbiecie prącia, wystarczającego na jego cały obwód. W następnym etapie usuwamy strunę zaginającą brzusznie prącie. Niekiedy konieczne jest również wycięcie tkanki włóknistej otaczającej okolicę ujścia zewnętrznego i wypreparowanie cewki moczowej (ryc. 3).
Luźne płaty skórne mosznowe zszywamy w linii środkowej poniżej prącia. Podobnie zszywamy brzegi skóry na prąciu. Do pęcherza zakładamy cewnik Foleya (ryc. 2).
DYSKUSJA
Większość opisanych plastyk moszny w transpozycji prącdowo-mosz-nowej wykorzystywała skórę moszny dla pokrycia prącia od strony brzusznej (1, 2, 5). Późniejsza plastyka cewki ze skóry moszny może być powikłana wzrostem włosów. Sposób Glenna i Andersona jest pozbawiony tej wady. Pokrycie skórą prącia, pochodzącą z jego części grzbietowej, pozwala na prostą plastykę cewki typu Byarsa w terminie późniejszym. Wynik kosmetyczny jest bardzo dobry (4). Dodatkową zaletą tej techniki jest jej łatwość, co podkreśla sam autor metody (3). Operację można wykonać wcześnie po urodzeniu w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy życia (3). Chory operowany przez nas miał 2,5 lat i również nie stwierdziliśmy z tego powodu trudności w trakcie operacji i podczas gojenia.
piśmiennictwo
- 1. Datta N. S., Singh S. M., Reddy A. U. S., Chakravarty A. K.: Transposition of penis and scrotum in two brothers. J. Urol., 1971, 105, 739. ? 2. Forshall I, Rickham P. P.: Transposition of penis and scrotum. Brit. J. Urol., 1956, 28, 250. ? 3. Glenn J., Anderson E. E.: Surgical correction of incomplete Penoscrotal transposition. J. Urol., 1973, 110, 603. ? 4. Koyanagi T.: Repair of sevre proximal hypospadias associated with bifid scrotum. Int. Urol. Nephrol., 1984, 16, 115. ? 5. Mc Ilvoy D. B., Harris P. P.: Transposition of the penis and scrotum: case report. J. Urol., 1955, 73, 540. ? 6. Miller S. F.: Transposition of the external genitalia associated with the syndrome of caudal regression. J. Urol., 1972, 108, 818.