PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

KOD: 12.2 - Porównanie wyników leczenia chorych na wysiłkowe nietrzymanie moczu z zastosowaniem taśm trans vaginal tape (TVT) i trans obturator tape (TOT)
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 2006/59/Suplement 1.

autorzy

Zbigniew Wolski 1, Magdalena Mikulska-Jovanović 1, Aleksander Łapuć 1, Zbigniew Trzepizur 2, Marek Sosnowski 2, Eugeniusz Miękoś 2
1 Katedra i Klinika Urologii Collegium Medicum w Bydgoszczy, UMK w Toruniu
2 Klinika Urologii i Rehabilitacji Urologicznej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi

streszczenie

Wprowadzenie. Wprowadzona przez Ulmstena w 1995 roku nowa metoda beznapięciowego podwieszenia środkowego odcinka cewki moczowej z zastosowaniem taśmy TVT zrewolucjonizowała leczenie wysiłkowego nietrzymania moczu. Mimo zadowalającej skuteczności, nie jest ona pozbawiona ryzyka wystąpienia powikłań, w większości związanych z preparowaniem przestrzeni załonowej. W celu zmniejszenia ryzyka komplikacji Delorme przedstawił w 2001 roku technikę zakładania taśmy (z wykorzystaniem dostępu przez otwory zasłonowe).
Cel pracy. Ocena bezpieczeństwa i skuteczności leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu z wykorzystaniem taśm TVT i TOT
Materiał i metody. Od października 2003 do grudnia 2005 wykonano 55 zabiegów założenia polipropylenowej nieelastycznej taśmy Obtape z dostępu przez otwory zasłonowe u kobiet w wieku 44-78 lat (grupa I); oraz od stycznia 2000 roku do grudnia 2003 roku wykonano 43 zabiegi założenia taśmy metodą TVT u kobiet w wieku 49-72 lat (grupa II) z wysiłkowym nietrzymaniem moczu. W grupie I dziesięć (18,2%) pacjentek przebyło wcześniej nieskuteczne operacje naprawcze z powodu nietrzymania moczu, siedem - kolporafię przednią, dwie operację metodą Miszczerskiej, jedna założenia TVT powikłane przetoką cewkowo pochwową z kilkoma następowymi operacjami naprawczymi, które po likwidacji przetoki nie przyniosły ustąpienia objawów wysiłkowego nietrzymania moczu. W grupie II trzy kobiety wcześniej miały wykonaną plastykę przedniej ściany pochwy. U wszystkich kobiet w ocenie przedoperacyjnej wykonano badanie fizykalne z badaniem ginekologicznym, próbę kaszlową z testem Boneya, badanie urodynamiczne, USG układu moczowego z oceną nerek, pęcherza moczowego oraz zalegania moczu po mikcji, a w wybranych przypadkach - cystoskopię. W trakcie zabiegu u wszystkich pacjentek po TVT wykonano cystoskopię. Cystoskopii nie wykonywano u pacjentek po TOT. Wszystkie pacjentki oceniano po miesiącu, trzech a następnie, co pół roku od zabiegu. Przy pierwszej wizycie pooperacyjnej wykonywano próbę kaszlową przy wypełnionym pęcherzu, badanie ginekologiczne z oceną wygojenia przedniej ściany pochwy oraz uroflowmetrię i USG z oceną zalegania.
Wyniki. Czas obserwacji w grupie I wynosił średnio 11 miesięcy (2-26), w grupie II 18,6 miesiąca (3-36). Po założeniu taśmy TOT całkowite wyleczenie uzyskano u 48 (87,2%) pacjentek, poprawę u trzech (5,4%), nawrót choroby u czterech (7,2%). Po TVT odpowiednio wyleczenie uzyskano u 38 (88,37%), poprawę u dwóch (4,65%), nawrót choroby u trzech (6,97%) pacjentek. Po zabiegu TVT uszkodzenie ściany pęcherza moczowego stwierdzono u trzech (6,97%), przetoka pęcherzowo-pochwowa powstała u jednej chorej (2,32%). Wyżej wymienionych powikłań nie obserwowano po TOT. Zatrzymanie moczu wystąpiło u sześciu (13,9%) pacjentek po TVT i u dwóch (3,6%) po TOT (jednoczasowe ustąpiło po trzech tygodniach samocewnikowania). W trakcie zakładania TOT stwierdzono trzykrotnie perforacje sklepienia pochwy, które zaopatrzono śródoperacyjnie. Parcia naglące de novo wystąpiły w grupie TVT u pięciu (11,65%) pacjentek i dwóch (3,6%) po TOT. Po założeniu TOT doszło do jednej erozji pochwy z koniecznością usunięcia taśmy i nawrotem nietrzymania moczu. Ropienie rany wystąpiło w trzech (6,97%) przypadkach po TVT i dwóch (3,6%) po TOT. W obu grupach cewnik i tampon z pochwy usuwano w pierwszej dobie po zabiegu. Średni czas hospitalizacji wynosił 4 dni po TOT i 3,7 dnia po TVT. Średni czas operacji TOT wyniósł 28 min., TVT 34 min. Nie obserwowano uszkodzenia jelit i/lub dużych naczyń.
Wnioski. 1. Obie przedstawione metody są skutecznymi sposobami leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet. 2. Wykorzystywanie dostępu załonowego (TVT) wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia powikłań śród- i pooperacyjnych, w porównaniu z wykorzystywaniem dostępu przez otwory zasłonowe (TOT). 3. Zaletami obu metod jest krótki czas operacji i hospitalizacji. 4. Ocena długoterminowa skuteczności TOT wymaga dłuższego czasu obserwacji. 5. TOT można bezpiecznie stosować u kobiet, które wcześniej przebyły operacje ,,otwarte" z powodu nietrzymania moczu, obejmujące przestrzeń załonową.