Sprawozdanie z posiedzenia odbytego przez przedstawicieli towarzystw urologicznych krajów socjalistycznych w dniu 30—31. x. 1975 r. w Budapeszcie podczas II Międzynarodowego Sympozjum
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1978/31/3.

Obecni byli:

Z Towarzystwa Urologów Węgierskich: Prof. dr F. Balogh, Prof. dr F. Frang, Dr A. Cson-tay, Dr L. Kisbenedek.

Z Towarzystwa Urologów Radzieckich: Prof. dr N. A. Łopatkin, Prof. dr N. Sawczenko, Prof. dr A.J. Pytel, Prof. dr W. N. Tkaczuk, Doc. dr A. N. Darenkow.

Z Towarzystwa Urologów Czechosłowackich: Prof. dr V. Zvara, Prof. dr J. Kućera, Dr J. Payer.

Z Towarzystwa Urologów NRD: Dr W. Ka-den. Prof. dr M. Mebel, Prof. dr W. Muller, Prof. dr E. Hientzsch.

Z Towarzystwa Urologów Polskich: Prof. dr J. Zieliński, Prof. dr S. Wesołowski.

Program obrad:

I. II Międzynarodowe Sympozjum Towarzystw Urologicznych Krajów Socjalistycznych w Budapeszcie w dn. 30—31. X. 1975 r.

II. Ustalenie miejscowości i terminu III Sympozjum Urologicznych Towarzystw Krajów Socjalistycznych.

I. Przedstawiciele Towarzystw Urologicz­nych Krajów Socjalistycznych stwierdzają, że II Sympozjum Towarzystw Urologicznych Kra­jów Socjalistycznych zostało szczegółowo i do­kładnie przygotowane przez Towarzystwo Uro­logów Węgierskich i jego Przewodniczącego Profesora dra F. Baloha, za co składają Mu gorące podziękowanie.

Z zadowoleniem stwierdzono, że regularne posiedzenie Przedstawicieli Towarzystw Urologicznych Krajów Socjalistycznych mają swoje tradycje i w koordynacji działalności Towa­rzystw Naukowych przynoszą wiele korzyści. Jednym z dowodów stale pogłębiającej się współpracy są co 3 lata odbywające się Między­narodowe Sympozja. Zainteresowanie organów Rządowych i Stowarzyszeń powyższych krajów w tej dziedzinie zostało podkreślone przez uczes­tnictwo Przedstawicieli Ministerstwa Zdrowia

Republiki Węgierskiej oraz przez obecność Przewodniczącego Zawodowej Służby Zdrowia na otwarciu Sympozjum. Liczne uczestnictwo urologów radzieckich w II Sympozjum w Bu­dapeszcie jest dowodem tego, jakie znaczenie tej formie współpracy nadaje się w Związku Radzieckim. Z każdego Sympozjum powinny być wspólnie przyjęte zalecenia co do diagnos­tyki i postępowania terapeutycznego oma­wianych problemów. Opracowanie zaleceń Sym­pozjum w Budapeszcie zlecono specjalnej ko­misji w skład której wchodzą: prof. dr W. Muller Doc. dr A. L. Darenkow, Dr A. Csontay, Dr L. Kisbenedek, Dr J. Payer.

2. Przygotowanie III Sympozjum Towa­rzystw Urologicznych Krajów Socjalistycznych zlecono Polskiemu Towarzystwu Urologicz­nemu w Zakopanem, w maju 1978 r., głównymi tematami obrad będą:

1. Rekonstruktywne i naprawcze operacje cewki moczowej

2. Chemioterapia nowotworów w urologii.

W toku obrad podkreślono jeszcze raz ścisłe przestrzeganie zaleceń Weimarskiego Zjazdu o językach, w jakich odbywać się mają nasze posiedzenia.

Posiedzenia odbywać się będą w języku ro­syjskim, niemieckim oraz w języku kraju or­ganizującego Sympozjum. Diapozytywy po­winny być zaopatrywane w tekst rosyjski lub niemiecki. Dalej zostało podkreślone to, aby referaty z każdego kraju, były mniej więcej w jednakowych ilościach.

Następne posiedzenie Przedstawicieli To­warzystw Urologicznych Krajów Socjalistycz­nych odbędzie się na Kongresie Towarzystwa Urologicznego NRD w dniach 8—12. VI. 1976 w Karl-Marx-Stadt.

II. Wnioski i zalecenia II Sympozjum To­warzystw Urologicznych Krajów Socjalistycz­nych.

„Guzy pęcherza moczowego" — Budapeszt 30—31. X. 1975.

Przedstawiciele Towarzystw Urologicznych Krajów Socjalistycznych w czasie trwania Sympozjum w licznych referatach i wystąpięniach dyskusyjnych omówili etiologię, pato­genezę i terapię guzów pęcherza moczowego.

1. W sprawie etiologii i patogenezy, stwierdzono, że w najbliższym czasie nie można spodziewać się zasadniczych wyjaśnień co do powstawania guzów pęcherza moczowego. Stan badań w naszych krajach odpowiada poziomowi międzynarodowemu. Ponieważ chodzi o tematykę, która nie może być omawiana tylko przez urologów, zaleca się opracowanie programu badań przez Instytuty Urologiczne i Onkologiczne.

2.Uczestnicy Sympozjum stwierdzają jednomyślnie, że przyjęta przez WHO i UICC klasyfikacja TNM jest obecnie najlepszym przedstawicielem problemu i zalecają wszystkim uczestnikom wprowadzenie tej klasyfikacji. Zaletą tego postępowania jest ujednolicenie i połączenie anatomopatologicznych i klinicznych punktów widzenia oraz możliwość porównania wyników. Jednak należy stwierdzić, że istnieją braki klasyfikacji TNM omawiane tu na Sympozjum.

Podstawą do jednolitej klasyfikacji TNM powinno być stosowanie: cystoskopii, przez-cewkowego pobrania materiału, urografii po­łączonej z Cystografią mikcyjną, oburęcznego badania w narkozie i limfografii. Wszystkie inne założenia diagnostyczne, szczególnie ba­dania cytologiczne i immunologiczne powinny być przygotowywane przez odpowiednie centra naukowe i dalej przez nie rozwijane.

Należy podkreślić znaczenie badania cyto­logicznego moczu szczególnie dla stwierdzenia carcinoma in situ oraz specjalnych badań urologicznych dla wcześniejszego rozpoznania gu­zów pęcherza moczowego. 3. Zalecenia terapeutyczne zależą od wczes­nego rozpoznania, którego podstawą jest kla­syfikacja TNM.

Stwierdzono, że brodawczaki pęcherza po­winny być niszczone przez elektrokoagulację i elektroresekcję, takie samo postępowanie jest zalecane dla guzów T1 i T2.

Częściowa testacja pęcherza może być wy­konana w przypadku ograniczonego guza o odpowiednim umiejscowieniu, w części ru­chomej pęcherza, na ścianie wystarczającej do odpowiednio rozległej resekcji.

Radykalna cystoktomia pozostaje zarezer­wowana dla młodych chorych, grupa T3 i więk­szej części grupy T2.

Może być zastosowane połączenie leczenia operacyjnego z napromieniowaniem wysokim woltażem, dawka powinna wynosić 4000 R, jeśli stosuje się ją jako przygotowanie przed­operacyjne. Napromieniowanie pooperacyjne powinno wynosić 6000 R, maksymalnie 7000 R u chorych, którym wykonano cystectomię; jako odprowadzenie moczu można zastosować od­prowadzenie jelitowe lub skórne. Dla chorych grupy T4 pozostają zabiegi Paliatywne i le­czenie objawowe. Co się tyczy chemioterapii, nie podjęto żadnych wiążących założeń w tej dziedzinie.

W ośrodkach, które rozporządzają odpo­wiednimi warunkami należy łączyć chemio­terapię z leczeniem operacyjnym i leczeniem promieniami.