english version wersja do druku
	kwartalnik ISSN 0500-7208 Czasopismo punktowane przez KBN, Index Copernicus oraz w bazie GBL

W czasie usuwania gruczolaka ster­cza za pomocą przezcewkowej elektro­resekcji stwierdza się u niektórych chorych większe krwawienie. Nie­wątpliwie utrata krwi u tych chorych jest nieobojętna, są to chorzy zazwy­czaj w podeszłym wieku, u których każde obciążenie może mieć wpływ na przebieg pooperacyjny.

W związku z tym wielu urologów podejmowało różne metody mające na celu zmniejszenie utraty krwi podczas ERS (1, 3, 4, 5, 6, 7). Wśród tych metod na szczególną uwagę zasługują: zamrażanie gruczolaka stercza, uży­wanie oziębionego płynu irygacyjnego w czasie zabiegu, podawanie leków hormonalnych i leków z grupy anty-fibrynolitycznych. Na temat leków antyfibrynolitycznych stosowanych dla zmniejszenia krwawienia podczas tego zabiegu ukazało się szereg prac, których wyniki krańcowo różnią się od siebie. I tak np. jedni autorzy (4, 3) twierdzą, że po podaniu tych leków (Eaca, Dicinon) nie zauważyli wy­raźnej różnicy w ilości utraconej krwi w czasie zabiegu. Inni (6, 7) natomiast dowodzą, że ilość utraconej krwi jest wyraźnie mniejsza w czasie wykonywanej elektroresekcji gruczo­laka stercza jeżeli przed zabiegiem podawano chorym leki antyfibrynoli-tyczne. Jeden z autorów (7) podaje, że średnia utrata krwi u chorych, którym przed zabiegiem podawano Dicinon wynosiła 38 ml, natomiast w grupie kontrolnej bez podawania Dicinonu 103 ml.

Autorzy (3, 4, 5, 6) są jednak zgodni, że ilość utraconej krwi w prze­biegu pooperacyjnym jest znacznie mniejsza u chorych, którzy otrzymy­wali leki antyfibrynolityczne.

W związku z tym celem naszej pracy było przebadanie wpływu Dicinonu podanego przed zabiegiem na ilość utraconej krwi w czasie wykony­wania ERS.

Po raz pierwszy w Klinice Dicinon znalazł zastosowanie w 1959 roku. Doświadczenia wykonane na zwierzę­tach i wyniki uzyskane w Klinice wykazały, że następuje pod jego wpły­wem wzrost adhezji płytek, wzrost poziomu tromboplastyny osoczowej oraz zmniejszenie czasu krwawienia.

Materiał i metoda

Praca ta została oparta na mate­riale chorych, którzy byli leczeni w oddziale urologicznym Wojewódz­kiego Szpitala Zespolonego w Katowi­cach w okresie 15. 12. 1975 r.— 15. 10. 1976 r.

Chorych podzielono na dwie grupy: pierwsza grupa, którym podano Dici­non domięśniowo w dawce 500 mg wynosiła 52 chorych. Dicinon każ­demu choremu podano 1 godz. przed rozpoczęciem zabiegu. Druga grupa kontrolna nie otrzymywała leku anty-fibrylolitycznego, stanowiła ona 157 chorych. Wszyscy chorzy przed zabie­giem mieli wykonane następujące bada nia: OB, morfologię, analizę moczu, RN, poziom kreatyniny, czas krwa­wienia i czas krzepnięcia i urografię. Chorych w stanie ogólnym ciężkim z wyraźnie uszkodzonym miąższem wą­troby i zmianami w układzie krzepliwo­ści krwi wykluczyliśmy z tych badań.

Wszyscy chorzy mieli usunięty gru­czolak stercza za pomocą elektro­resekcji przezcewkowej. Zabieg ten wykonywano w znieczuleniu podpaję-czynówkowym 5 % ksylokainą (ksylo-kaina). Pomiar utraty krwi podczas ERS określiliśmy w następujący spo­sób: a) tuż przed zabiegiem choremu pobierano 2 ml krwi żylnej dla ozna­czenia hemoglobiny, b) płyn iryga­cyjny używany w czasie ERS (w na­szym przypadku była to przegoto­wana woda wodociągowa) zbieraliśmy do kalibrowanego naczynia. Po do­kładnym wymieszaniu tego płynu pobieraliśmy każdorazowo dwie próbki po 5 cm i wykonywaliśmy dwa niezależne od siebie badania. Badania były wykonywane przez dwie labo-rantki odpowiednio przeszkolone a otrzymane wyniki obu badań były z sobą porównywane. Wielkość błędu w tych badaniach wahała się w grani­cach ± 10%, c) oznaczenie stężenia hemoglobiny w próbkach płynu iryga­cyjnego wykonano metodą kolory­metryczną przy użyciu odczynnika Drabkina i wzorcowego roztworu cjanmethemoglobiny.

Znając stężenie hemoglobiny w pły­nie irygacyjnym z formuły podanej przez Goldstaina i wsp. obliczaliśmy utratę krwi (2).

Wyniki

Ze względu na wielkość gruczolaka stercza chorych podzieliliśmy w na­szych badaniach na trzy grupy: to znaczy na tych u których stwierdzi­liśmy gruczolaki stercza duże, średnie i małe. Wielkość gruczolaka stercza określano następującymi badaniami: Badanie per rectum, cystgrafia uro-graficzna i wziernikowanie pęcherza, które naszym zdaniem jest najbardziej miarodajne w ustaleniu wielkości gru­czolaka (8). Za pomocą wziernikowa­nia pęcherza określamy odległość szyi pęcherza od wzgórka nasiennego. Im ta odległość jest dłuższa tym gru­czolak stercza jest większy. Uzyskane wyniki ilustruje tabela I i If.

Porównując wyniki w tabeli i i II stwierdzamy, że ilość utraconej krwi w czasie ERS u chorych którym poda­wano Dicinon przed zabiegiem i u chorych, którzy nie otrzymali tego leku minimalnie od siebie różnią się. Wydaje się nam, że różnice te mogą wynikać z błędu laboratoryjnego (około 30 ml).

Podawanie więc Dicinonu dla zmniejszenia krwawienia podczas ERS wydaje się nam mało uzasadnione.W naszych badaniach stwierdzi­liśmy, że ilość utraconej krwi podczas ERS zależy głównie od wielkości gruczolaka stercza.

Średnia ilość utraconej krwi w cza­sie zabiegu w grupie gruczolaków dużych wynosiła 629 ml lub 20,7 ml na jedną minutę, w średnich 283 ml lub 15 ml na min., a w małych tylko 101 ml lub 8,6 ml na min. Wynika z tego, że ustalenie wielkości gruczo­laka stercza jest bardzo istotne, bo­wiem na podstawie określenia wielkości gruczolaka stercza możemy przewidywać zwiększoną utratę krwi podczas zabiegu.

Wnioski

1.Podanie Dicinonu jako leku, który ma wpływać na zmniejszenie ilości utraconej krwi podczas ERS jest mało uzasadnione.

2.Przed ERS winna być określona wielkość gruczolaka stercza ponieważ ilość utraconej krwi w czasie zabiegu zależy od jego wielkości.

1. Dunajewski i wsp.: Tramsvesical elektro-resection of prostata denoma and stenosing formations of the neck of the urinary blad. Urologija i Nefrologika, 1968, 33, 4.
2. Goldstein A. E. i wsp.: Postoperative blood losse in prostatectomy. Journal of Urology, 1954, 7, 63.
3. Kosters S. i wsp.: Ober die Becin-flussung des Blutverlustes nach Prostaoperatio-nem durch pra — operative. Applikation von Antifibrinolytice. Urologe'a 1973, 12, 6, 295— 296.
4. Madsen P. O. i wsp.: Zum Problem des Blutverlustes bei der transurethralen Prosta-taresection. Der Urologea 1970, 9.
5. Miller R.: Erfahrungen mit der Epsilon — Amino-copronsame bi der Elektroresection der Prostate, Med. Welt. 1967, 14.
6. Oswald K. i wsp.: Zur Fórderung der intra — und postoperativen Bludstillung durch E — amino Capronsaure. Med. Weld. 1964, 17.
7. Symes J. M. i wsp.: The effect Dicinone on blood loos during and transurethrai resection of the prostate. Britisch Journal of Urology 1975, 47, 2.
8. Szkodny A.: Uwagi wstępne o radykalnej przezcewko-weł elektroresekcji gruczolaka stercza. Pol. Przeg. Chir. 1972, 44, 2a, 339-404.

Klinika Urologii
ul Warszawska 52
40-008 Katowice