Chłoniak pęcherza moczowego. Opis przypadku
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 2008/61/Supl. 1.

autorzy

Łukasz Wojnar, Zbigniew Kwias, Michał Malkowski, Andrzej Antczak, Witold Malendowicz

Klinika Urologii i Onkologii Urologicznej w Poznaniu

streszczenie

Wprowadzenie.

Chłoniaki pęcherza moczowego występują bardzo rzadko. W światowej literaturze opisano około 100 przypadków. Chłoniak pęcherza pojawia się jako zmiana pierwotna w około 0,2%, natomiast jako zmiana wtórna w około1,8%. Z literatury wynika, że w ok. 40% przypadków występowały u pacjentów przewlekłe zapalenia pęcherza moczowego. Częściej chłoniak pęcherza moczowego występuje wśród kobiet w stosunku 6,5 : 1. Średnia wieku występowania to około 64 lat. Większość przypadków występujących w literaturze to zmiany małego stopnia przede wszystkim MALT, wśród zmian znacznego stopnia najczęściej występuje rozlany wielkokomórkowy chłoniak.

Cel pracy.

Przedstawienie przypadku: diagnostyka i porównanie ze światową literaturą.

Materiały i metody.

Kobieta lat 33 przyjęta na oddział urologiczny z powodu guza pęcherza moczowego. Guz pęcherza stwierdzono w badaniu ultrasonograficznym. Zmiana została wykryta przypadkowo. Pacjentka nie zgłaszała dolegliwości. Zakwalifikowana została do wykonania elektroresekcji przezcewkowej. W badaniu cystoskopowym uwidoczniono dwie zmianyjedna na prawej ścianie o charakterze egzofitycznym o średnicy około 2 cm, drugą na lewej ścianie płaska lita zmiana około 2 cm. Wykonano TUR-B, pobrano materiał do badania histopatologicznego.

Wyniki.

Wykonano badanie histopatologiczne. Rozpoznanie ostateczne pobranego materiału: Lymphoma malignum wg WHO large B cell lymphoma. Pacjentkę przekazano celem dalszego leczenia na oddział hematologii.

Wnioski.

Podstawą rozpoznania chłoniaka pęcherza moczowego jest badanie histopatalogiczne wraz z badaniem immunohistochemicznym. W badaniu ultrasonograficznym zmiana o typie chłoniaka nie jest do odróżnienia od częstych zmian brodawczakowatych lub zmian o charakterze litym. W przypadku chłoniaka podstawowe leczenie to chemioterapia z ewentualną radioterapią.