Sprawozdanie z pobytu naukowego w ośrodku rehabilitacyjnym w Bad Haring (Austria)
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1980/33/2.

W czasie odbywania szkolenia w klinice urologicznej w Innsbrucku (Dyrektor prof. dr med. Hans Marberger) w roku 1978, dzięki uprzejmości Doc. H. Mader-sbachera, miałem okazją przebywać kilka razy w Ośrodku Rehabilitacyjnym w Bad Haring. Doc. Helmut Madersbacher od wielu lat jest tam konsultantem uro­logiem. Ośrodek położony jest w dolinie rzeki Inn około 60 km na północny-wschód od Innsbrucku, tuż obok miejscowości Worgl, będącej punktem krzyżowania się dróg i kolei żelaznych w kierunku na Wiedeń, Monachium, Innsbruck i na po­łudnie Włoch.

Przyjmowani są tam chorzy, którzy ulegli wypadkom przy pracy. Ośrodek liczy 120 łóżek i 4 Oddziały, w tym jeden dla chorych z porażeniami wszystkich kończyn (fur Querschnittsgelahmten).

Centrum zostało otwarte w dniu 1.7.1973 r. Dyrektorem jest Dr Jerko Stipicic, zaś siostrą Przełożoną Sr. Hedwig Zaruba. Czas przebywania chorych wynosi średnio 6—8 tygodni, zaś chorych z porażeniami wszystkich kończyn 6—8 mie­sięcy. Oddziały ulokowane są na 4 piętrach budynku szpitalnego jeden nad dru­gim. Na parterze znajduje się kuchnia i jadalnia oraz duże halle wejściowe, zaś w zachodniej części budynków znajdują się pomieszczenia pobytowe dla perso­nelu oraz miejsce dla zabaw i wypoczynku. W części parterowej znajdują się także Oddziały Fizykoterapii, Protezowania, Biuro Przyjęć (Verwaltung) oraz po­mieszczenia dla sal operacyjnych Rentgena i Laboratorium.

Nie ma tam oddzielnego Oddziału Urologicznego a chorzy ze schorzeniami uro­logicznymi znajdują się na wszystkich 4 Oddziałach.

Urologia posiada tam jednak oddzielną salę operacyjną z bogatym wyposaże­niem urologicznych narzędzi, sprzętu rentgenowskiego, telewizyjnego, telerecor-dingu oraz uroflowmetrycznego. Można tam wykonywać wszystkie operacje uro­logiczne i endoskopowe.

W rozległej tematyce leczenia chorych z porażeniami wszystkich kończyn po­ważne miejsce zajmują schorzenia urologiczne. W okresie wstrząsu rdzeniowego, bezpośrednio po wypadku oraz w okresie wykształcania się rodzaju pęcherza neurogennego zasadą przyjętą jest stosowanie cewnikowania 3 razy dziennie w godzinach 7—8, 14—15, i 22.00, we wczesnych zaś okresach 4 razy dziennie.

Zabieg ten zawsze wykonywany jest przez lekarza z zachowaniem wyjątkowe­go reżimu. Badania wykazały, że odsetek infekcji przy tym sposobie postępowa­nia jest bardzo mały, znacznie mniejszy, niż w przypadkach pozostawienia cewni-ka na stałe. Należy przypomnieć, że ten sposób postępowania był stosowany już w czasie I wojny światowej, ale niedostateczna aseptyka oraz zakażenia dróg moczowych, będące tego następstwem, zdyskwalifikowały tę metodę.

U chorych, u których dojdzie do wykształcenia się pęcherza neurogennego z przeszkodą na poziomie zwieracza zewnętrznego metodą z wyboru w leczeniu jest przecięcie zwieracza na drodze przezcewkowej (Sphincterotomia). Doc. H. Ma­dersbacher opisał i stosuje tutaj przecięcie zwieracza na godzinie 12.00. Miałem możność obejrzeć dokładnie przez wziernik pomocniczy 4 takie operacje. W nar­kozie ogólnej lub w znieczuleniu zewnątrzoponowym wprowadza się resektoskop i przecina zwieracz na głębokość 5—6 mm. W czasie operacji wynik określa się jako dobry, jeśli z części opuszkowej cewki widać szyję pęcherza moczowe­go. Po operacji zakłada się cewnik do pęcherza na 14 dni. Po tym okresie czasu przy pomocy zabiegu Credego oraz przy pomocy uroflowometru bada się zdol­ność opróżniania się pęcherza. Jeśli za pomocą zabiegu Credego pęcherz opróżnia się dobrze, to wynik określa się jako dobry. Czasami po takiej operacji występuje nietrzymanie moczu. Jest to jednak lepsza sytuacja dla nerek niż konieczność stałego cewnikowania.